Homejackers waren militairen
Midden juli vindt er in de provincie Luik een homejacking plaats. Enkele personen dringen de villa binnen van een rijke winkeleigenaar, knevelen het hele gezin en gaan aan de haal met enkele kostbare bezittingen. De politie, die kort nadien de achtervolging kon inzetten, werd beschoten met automatische wapens. Eén flik krijgt een kogel in het gezicht. Achteraf worden twee mensen opgepakt die ondertussen de homejacking bekend hebben. Wat de hele zaak een klein schandaal maakte was dat de daders militairen zijn, werkzaam in het Belgisch leger. Van 'collega's' had de politie dit niet verwacht.
Eigenlijk heeft het wel iets grappigs. Als militairen krijgen deze jongens orders op te volgen. En wat doe je dan zoal in het leger. Buitenlandse missies uitvoeren, gebieden bezetten, ... en, je weet wel hoe dat gaat, dorpen overrompelen, dit en dat bombarderen, mensen verkrachten, bestelen, over lijken gaan. De bevelhebbende ministers liggen er lang niet meer wakker van. Maar how, als enkele van deze machines een programmatiefoutje vertonen en op eigen bodem beslissen een graantje mee te pikken en de villa van één of andere rijke kwiet bestormen, dan is het kot te klein.
***
Over de grenzen heen
Zoals we al in een vorig nummer schreven, blijven de revoltes in de Italiaanse gesloten centra werkelijk onverminderd voortgaan. De voorbije maand vonden opnieuw vele opstanden plaats en slaagden tientallen papierlozen erin te ontsnappen aan de klauwen van de Staat. De Italiaanse Staat zet trouwens alsmaar meer het leger in, met hulp van racistische burgermilities en de moderne slavendrijvers van de maffia, om de papierloze immigranten in toom te houden. Hopelijk gaat ook deze revolte op vakantie, zonder iets achter te laten maar met al haar bagage, om met haar rondreis langs de gesloten centra overal ter wereld het verlangen naar vrijheid aan te wakkeren. Ze heeft trouwens reeds halt gehouden in Noorwegen, waar opgesloten mensen zonder papieren een volledig gesloten centrum in brand hebben gestoken.
***
Windstil
De zomermaanden kruipen stilletjes voorbij. Het lijkt wel alsof ze onopgemerkt aan ons voorbij willen gaan. De zachte zonnestralen verwarmen onze lichamen, uitgeput van zoveel winter, van zoveel werk, van zoveel paperassen, van zoveel teleurstellingen. Zelfs de regering en de politiekers zijn weggetrokken, naar hun villa’s ergens in het zuiden van Frankrijk of in Italië. Ook al lijkt het windstil, geen enkele machine staat nochtans op pauze. Ononderbroken worden papierlozen aangevoerd naar gesloten centra en gedeporteerd, worden gevangenen in cachots gestoken en mishandeld. En ook al is het zomer, het einde van de maand blijft dezelfde problemen stellen als de maand daarvoor, en de maand daarvoor en… Begrijp me niet verkeerd, ook ik rust graag uit maar dan wel niet ná ondergane vernederingen. Ik rust graag uit nadat ik een vurige, ook al is het maar kortstondige storm hebben doen razen doorheen de ijzige windstilte van de instellingen en de economie. Die rust, die zowel in de zomer als in de winter, zowel in de lente als in de herfst kan, zowel in het putje van de nacht als in de namiddag, heeft bovendien de zoete smaak van een droom, een droom van een wereld waar de orkanen samenvallen met de passie van het leven en de windstiltes met een genot dat geen grenzen meer kent.
