Enkele bollebozen hebben het voor ons berekend. Vorig jaar werden er 161.844 dagen gestaakt in België. Proportioneel gezien, per duizend inwoners, is dat meer dan in onze buurlanden. Zelfs in andere landen waar ook veel mensen bij de vakbonden aangesloten zijn, liggen de getallen lager. Maar wat betekent dat dan juist? Dat we strijdbaarder zijn? Dat we de bazen te baas kunnen? Dat de bazen minder greep hebben op onze levens en we onze tijd meer zelf kunnen invullen? Dat ze er niet in geslaagd zouden zijn om de armsten eerst de economische crisis te laten betalen? Dat ze ons minder hebben gehad dan in de buurlanden?
Eerlijk gezegd, is de situatie in België niet veel verschillend dan in de andere Europese landen. Besparingen worden opgelegd, mensen worden ontslagen, werklozen opgejaagd. En stakingen? De vakbonden kondigen ze af wanneer de druk van de “werkvloer” te groot wordt en wat machtsvertoon (of is het eerder koppen tellen) wel nuttig kan zijn voor een beter plaatsje aan de onderhandelingstafel. Enkel een ludieke actie lijkt het te zijn met enkele relikwieën (de brandende ton, rode en groene vestjes, braadworsten, bier of koffie). Voordeel is dat het een vrije dag is, maar daar had een doktersbriefje ook voor kunnen zorgen. Het mag een teken aan de wand zijn dat de meest enthousiaste stakers de cipiers zijn. Een staking blijkt toch nog een machtig wapen te zijn wanneer het gebaseerd is op het gijzelen van mensen en hen in een totale miserabele situatie te zetten (afschaffing van bezoek, frisse lucht en activiteiten). En ook wanneer de eisen zich beperken tot meer veiligheid voor de brave burgers die ze zelf zijn en meer repressie voor de ongehoorzame gevangenen. Eisen die de Staat als muziek in de oren klinkt, want is dat ook niet haar politiek programma? Wat hebben wij gemeen met stakende arbeiders van wapenfabriek FN Herstal die anders geen problemen hebben met doodsmachines in elkaar te steken. Wapens waarmee de flikken ons bedreigen in de straten. Of geldkoeriers van Brinks? Elke dag beschermen ze het geld van de rijken en verhinderen ze de rest een deel van de vetpot te pakken.
Nee, staken is een middel dat amper iets strijdbaar in zich draagt. Het is een tijdelijke onderbreking van de arbeid die haar macht haalt uit de belofte terug aan het werk te gaan. Een actie wanneer de afgevaardigde wat druk wilt uitoefenen, en dan weer koest zijn om de onderhandelingen niet op de spits te drijven. Om uiteindelijk een compromis van een compromis te bekomen. Een flauw afkooksel, maar de enige realistische uitkomst zo wordt ons gezegd. Daarenboven een uitkomst die alsmaar schraler wordt. Willen we het echt enkel over het iets verdraagzamer maken van de arbeidsomstandigheden of het verhogen van de ontslagpremie hebben? Willen we echt enkel stakingen die zich tot één dag of zelfs maar tot één maand beperken?