We zitten in de stront. Als we op de wereld komen, wenen we. Dat is al een slecht teken. We zeggen shit, de 9 maanden zijn voorbij, nu wacht ons miserie. En dan vergeten we dat we geweend hebben, en het systeem is ervoor gemaakt. We gaan naar school, daarna naar 't werk, dan maken we 2,3 kinderen, we laten de labrador uit et we vergeten wat het is om te leven.
En wanneer je niet zoals hen bent, wanneer je zo'n leven niet wil, ben je « abnormaal », een alien. Dat zijn niet die dingen die op de planeet Mars wonen, dat is voor ons, hier op aarde, het Latijnse woord voor 'vreemdeling'. En dat moet uit de weg geruimd worden. Dan gaan ze zeggen wat je gedaan hebt, waarom je het gedaan hebt, ze gaan voor jou spreken, hun verhaal uitvinden. Je kan mooi stil blijven, ze tekenen het beeld voor jou. Ze voeden je, ze beslissen alles voor je. En dan komt de meneer in toga of priestergewaad, die met grote trom zegt wat je moet doen, en achteraf kleine jongens misbruikt. Wat een bende hypocrieten.
Ik heb goed gelachen wanneer de aartsdegoutante aartsbisschop Léonard 4 taarten in zijn gezicht kreeg in Louvain-la-Neuve. Maar hij was niet de enige. Twee dagen later was het de beurt aan Jean Michel Javaux om in de prijzen te vallen. Het groen ministertje heeft niet alleen roomtaarten mogen smaken, maar ook eieren, bloem, en water om het goedje door te slikken. Die gast wil een winkelcentrum van 25.000 vierkante meter neerplanten langs de Vesder nabij Verviers*. En de bewoners zijn razend, gelukkig maar. Wanneer hij naar ginder ging om zijn saus te verkopen, heeft hij ze goed teruggekregen.
Om in Verviers te blijven. De Clerck is daar naar de gevangenis gaan kijken om de schade op te meten. De muren storten in, op de gevangenen, de muren vallen echt naar beneden, maar meneer heeft een maand onderzoek nodig om met precisie de natuur van het eventuele probleem te bestuderen. Zoals in Lantin, waar 1000 gevangenen vastzitten in een gebouw dat op onbebouwbare grond is gebouwd, en nu naar beneden zakt en sowieso al een halve ruïne was. De muren storten neer, de gevangenen moeten vrijgelaten worden, simpel. Ik heb gehoord dat gasten uit één vleugel van Verviers overgeplaatst werden naar Andenne, waar het niet beter is, nog meer mensen om één cel te delen. De spanning stijgt daar ook.
Onlangs werd België gefeliciteerd door de Raad van de Mensenrechten. Het was een beetje dom om er nog in te geloven, in dat grote toneelspel, een echte klucht is het. Uiteraard applaudisseren ze, landen zoals Birma, China en Irak zetelen in die raad, Staten die ruim gekend zijn voor de zorg die ze hun onderdanen verlenen, ze zeggen « super, doe zeker zoals ons ».
Vorige week werd iemand uit het isolatiekwartier in Brugge geëvacueerd door de ambulance en Cobra, het speciale interventieteam van de Brugse politie, gewapend met shotguns en mitrailleurs. Je kan al raden in welke staat die gast zich bevond. De hele ochtend lang geschreeuw en gehuil, dan sirenes. Chirurgische interventie en daarna niets meer. « Speciale beweging » zoals de cipier het stelde. En dan komt de cipierschef op de proppen, met een grote glimlach op zijn gezicht: « Hier is jouw bezoek, ah ja, U hebt een half uur moeten wachten, niet? Een kwartier langer bezoek en het is vergeten? » Dan bolt hij 'em. In een 'normale' gevangenis zou het tenminste een gebeurtenis zijn, hier is het de norm geworden. Alsof er niets gebeurd is, niemand weet het, niemand praat erover. Over bin Laden praten ze daarentegen wel. Ze maken er een echt icoon van. Terwijl het simpel is, een smeerlap minder en basta, laten we het over iets anders hebben. Maar nee, ze moeten een hele soep rechtvaardigingen en mensenrechten verkopen. « We hebben hem volgens de moslimtraditie begraven ». Eerst maken ze er een zaak van om te verzekeren dat ze zeker geen racisten zijn, dat ze niets tegen moslims hebben, en wanneer ze bin Laden afmaken, letten ze zeker op de moslimgebruiken. Verondersteld wordt dus: hij was toch zoals de andere moslims. Soit, dat verdient eigenlijk niet meer woorden. Een vriend van mij is twee weken geleden gestorven, rond Charleroi, doodgeschoten door een kleine rukker. Ik wist zelfs niet dat hij vrijgelaten was en nu zit hij onder de grond.
Deze wereld is hypocriet, en iedereen wil er zich aan aanpassen. Ze nemen de mensen echt voor idioten, maar je moet eerlijk zijn, velen zijn idioot als ze erin geloven.
Reeds verschillende dagen schreeuwen ze op alle tv-kanalen moord en brand over het inperken van de voorwaardelijke vrijheid, een dag daarvan lijkt wel een maand. Ze hebben heel handig gebruik gemaakt van een personage dat iedereen sowieso misprijst. Nu roepen websites op tot haat, en de politiekers maken er gretig gebruik van. Heel snel ging het niet meer om deze ene persoon. De media en de politiekers creëren een klimaat waar iedereen het niet meer dan normaal vindt dat gevangenen voor eeuwig achter slot en grendel worden gehouden. Het zogenaamde 'debat' gaat nu over voorwaardelijke vrijheid in het algemeen. De gevangenissen barsten uit hun voegen, een groot deel van de gevangenen zit preventief vast, of heeft recht op een zogenaamde voorwaardelijke invrijheidsstelling, die nu vooral op papier bestaat. Maar de politiekers willen verder gaan, ze willen er helemaal in snoeien. En dat terwijl veel rechters er nu al rekening mee houden dat straffen niet volledig zouden worden uitgezeten, en daardoor een veel hogere straf opleggen. Dat vroeger vrijkomen klopt in vele gevallen niet, we worden dus twee keer genomen. Als ze een greintje eerlijkheid in zich zouden hebben, zouden ze toegeven dat voorwaardelijk vrijkomen er nu enkel inzit voor diegenen die zich altijd voortreffelijk gedragen. En hoe is dat nu mogelijk? Dat is voor diegenen die nooit hun mond opendoen, die altijd braaf ja-knikken en ondergaan. Voor pedofielen ook, want in de gevangenis zitten geen kinderen, ze gedragen zich dus uitstekend. Voor de anderen volstaat een minste rapport om je invrijheidsstelling eindeloos uit te stellen. Ze blijven maar doordrammen voor onreduceerbare straffen. Voor een groot deel onder ons lijkt het woord 'schuldig' sowieso op ons hoofd geschreven te zijn en de media aarzelen nooit om er een laag bovenop te doen. Het doet er weinig toe waarvan we juist beschuldigd worden, we hebben het al gedaan. De gevangenissen zitten overvol en in plaats van mensen vrij te laten (om te beginnen al diegenen die preventief vastzitten en diegenen die recht hebben op een voorwaardelijke vrijlating) willen ze de detentietijd nog verlengen. En voor te verhinderen dat het ontploft, zijn er de isolatiekwartieren en de bijkomende veiligheidsmaatregelen. Vier dagen lang houden ze mij uit mijn slaap met hun machines die van de vroege ochtend tot 's avonds razen, het bergsportbedrijf Jenny die een nieuw antihelikopternet installeert. De Clerck haastte zich om geld vrij te maken (duidelijk het enige dat hij kan vrijlaten) om zijn imago op te poetsen van te weinig beveiligde gevangenissen. Hij begrijpt niet dat zolang ze mensen opsluiten zonder enig zicht op het einde van hun straf, is de vrijheid willen het meest menselijke. Om te ontsnappen volstaat een goede dosis vastberadenheid, en hoe meer ze de gevangenissen beveiligen, hoe bloediger de ontsnappingen zullen worden.
Als justitie één goed ding voor mij heeft gedaan, is het wel dat ze mijn stemplicht hebben afgenomen. Ik zou het niet kunnen, zelfs niet blanco. Geef mij de boete, waar teken ik? Zelfs als ze mijn straf zouden kwijtschelden, zou ik mijn burgerrechten niet willen terugkrijgen. Ik ben een slechte Belg, ik zal het altijd zijn.
Met Vlaanderen is het erg, erg gesteld, dat weet iedereen, het doet me enorm aan Holland denken, qua arrogantie en doordrenkt racisme overal. Maar je moet niet denken dat Brussel eraan ontsnapt. Het is niet hetzelfde, maar het is daarom niet beter. In Brussel is immigratie niet zo een probleem voor hen, dat is waar, omdat alles door geld aan elkaar gehouden wordt. Het doet er weinig toe vanwaar het komt. Brussel wordt door commerçanten geregeerd, grote en kleine. Als er één ding is dat hen allemaal verbindt, is het wel de commercie. Neem de Brabantstraat bijvoorbeeld. Een groot deel van de handelaars zit geregeld samen op vergaderingen met schepenen, met de burgemeester en de politie. Om goed samen te werken en ervoor te zorgen dat hun belangen goed verzorgd worden. En van dat punt is het snel gebeurd « tiens, die gast is vier keer teruggekomen met een andere wagen, dat is vreemd niet? » Maar gelukkig is er bij een deel van de kleine handelaars wel nog een gezond wantrouwen tegenover vergaderingen met politiekers. Weinig verbazend dat sommigen slagen toedienen waar het pijn doet, in hun portemonnee, en hun deel terugnemen.
Kiket,
isolatiemodule van Brugge
* Hetzelfde bedrijf Foruminvest heeft reeds een gigantisch winkelcentrum neergepoot in Kortrijk, speeltuin van burgemeester en minister van Justitie De Clerck – Als ik 5 bruggen kan bouwen, waarom geen 10 gevangenissen? – Anarchisten hadden zich verzet tegen dit megalomaan project, en werden daarin bijgestaan door buurtbewoners wanneer het al te laat was. Enkele kameraden waren enkele jaren ongevraagde figuranten in een soapserie van justitie (aanklacht: het aanbrengen van tags en affiches) en werden uiteindelijk veroordeeld tot verplichte arbeid voor de ene, en enkele maanden cel met uitstel voor de andere. Ze moesten vooral enkele duizenden euro's betalen, onder dreiging van een inval van de gerechtsdeurwaarder. Het was een erekwestie voor De Clerck.
