“In een wereld waar voor vrijheid vechten een misdaad is, is onschuld ongetwijfeld het ergste wat een mens kan overkomen.”
Deze zin zou door velen kunnen geschreven zijn. De Tunesische opstandeling die nu opgejaagd en gevangengezet wordt door het nieuwe democratische regime ginds. De vluchteling die de Middellandse Zee heeft overgestoken en de Italiaanse gesloten centra voor illegalen in vuur en vlam zet. De Syrische partizaan die ondanks de bloedige repressie niet terugdeinst en de verantwoordelijken van het regime opzoekt, met een revolver in de hand. Allen weten dat hun strijd tegen de macht hen onherroepelijk tot criminelen maakt, schuldig aan de misdaad vrij te willen zijn.
Ook hier, waar de hymne aan de onschuld vele mensen blijft betoveren, lopen er schuldigen rond. De macht en haar media praten er niet graag over, proberen hen weg te moffelen, weg te steken in haar diepste kerkers of onschadelijk te maken door hen sociaal te isoleren. En als er echt geen andere weg is, dan laat ze alle remmen los en worden de schuldigen steevast uitgeroepen tot barbaren, asocialen, zenuwzieken, gewetenloze schurken. Iedereen moet angstig de deuren gesloten houden voor deze moderne kozakken die god noch wet vrezen. En toch... toch pikt niet iedereen deze amalgamen die enkel de macht goed uitkomen. Toch weten sommigen de rebellie van anderen te herkennen, omdat ze zelf schuldig zijn aan rebellie. Mijn rebellie is misschien niet dezelfde als die van een ander, maar ze weeft alleszins banden tussen ons; banden die vruchtbare bodem kunnen zijn voor het gevecht voor vrijheid, tegen deze wereld van geld en macht.
De gevangene die onlangs door vier kompanen bevrijd werd uit Lantin was zeker niet onschuldig. Schuldig werd hij bevonden aan het leegroven van de tempels van het geld, schuldig wordt hij nu bevonden aan de misdaad te ontsnappen aan de democratische folter van de opsluiting. Net zoals zoveel anderen die de voorbije jaren de benen namen en op die manier in opstand kwamen tegen de Justitie van deze maatschappij. Onze gedachten vliegen dan ook onmiddellijk naar het aanstaande proces over de ontsnapping uit de gevangenis van Ittre in 2008, toen onze kameraad Nordin Benallal er de benen nam, een zoveelste rebelse teken van zijn weigering van deze maatschappij en haar kerkers. Justitie wil nu wraak nemen door hem en zijn veronderstelde medeplichtige met nog meer celstraf te beladen... moed en sterkte voor beiden en voor allen die op welke manier dan ook het hoofd niet buigen voor cipiers en rechters.
Schuldig zijn ook degenen die op middernacht vijf wagens van cipiers in brand staken op de parking voor de gevangenis van Ittre. Schuldig aan het feit niet te berusten bij de talrijke mishandelingen in die gevangenis; schuldig aan het feit hun hart en handen gewapend te hebben en erop uit te zijn getrokken om de vijand te treffen; schuldig aan het feit met een concrete daad te vechten tegen de gevangenis. Hun aanval heeft zonder twijfel de harten van velen doen oplichten en zal niet snel vergeten worden.
Tegenover zoveel schuld staan wij anarchisten niet te roepen om onschuld, en gaan wij geen excuses aanbieden of verzachtende omstandigheden inroepen. Ook wij zijn schuldig aan het hier en nu in opstand komen tegen alles wat wij zien als obstakels op de weg naar vrijheid, naar een wereld waar geen meesters noch slaven, geen rijken noch armen, geen onderdrukkers noch onderdrukten meer zijn. Ook wij zijn schuldig aan het spuwen in het gezicht van allen die deze maatschappij verdedigen, van de cipiers over de bazen tot de politiekers allerhande.
Onschuld zou wel het ergste zijn wat ons kon overkomen.
