Boekbespreking:
Dit is een boek over de strijd van anarchisten in Lecce (zuid-Italië) tegen het gesloten centrum voor illegalen (deportatiekamp voor mensen zonder papieren) dat uitgebaat werd door de religieuze stichting Regina Pacis. Het bundelt hun teksten, plaatst ze in hun context, en geeft een overzicht weer van het conflict tegen de beheerders en andere medeplichtigen van dit kamp. De gevangenis werd in de lente van 2005 gesloten, korte tijd later worden enkele kameraden in de gevangenis opgesloten. Inmiddels heeft diezelfde stichting haar ‘liefdadigheidsactiviteiten’ grotendeels verplaatst naar Moldavië en zijn alle anarchistische kameraden weer op vrije voeten.
De strijd van deze anarchisten is een inspiratiebron geweest voor vele kameraden in de wereld. Er zullen er altijd velen zijn die zich erover verbazen dat een strijd tegen een gevangenis werkelijk kan uitmonden op de sluiting ervan, maar dat is eigenlijk niet waar wij het hier over willen hebben. Want, zoals de kameraden uit Lecce het zelf zeggen: het sluiten van één kamp verandert hoegenaamd niets aan hoe de wereld in elkaar zit.
En deze uitspraak raakt aan de eerste reden waarom wij dit boek aanraden: de strijd tegen het gesloten centrum in Lecce blijft nooit steken in haar specificiteit, maakt raakt telkens opnieuw andere aspecten van de onderdrukking, net als de meer fundamentelere vragen over waarom de wereld draait zoals hij draait. Deze strijd gaat over gevangenissen, maar tegelijkertijd over oorlog, armoede en de religieuze hypocrisie. Het maakt duidelijk dat er verantwoordelijken zijn voor de gang van zaken, en dat deze met een beetje fantasie te raken zijn op veel verschillende manieren.
En daarmee komen we aan bij het tweede punt dat ons belangrijk lijkt om in de verf te zetten. De strijd in Lecce was er één om inspiratie en kracht uit te halen, maar geen strijd om klakkeloos te kopiëren. Deze strijd was net interessant omdat ze zich in een specifieke context afspeelde (in het zuiden van Italië, waar de katholieke kerk nog veel macht heeft, waar er vele kleine dorpen zijn waar iedereen elkaar kent, en waar vele migranten van over de Middellandse Zee aangespoeld komen) en in deze context handelde. Zo zochten de anarchisten dorpsfeesten op om pamfletten uit te delen tegen een dokter die in het kamp werkte, onderbraken ze de paasmis die voorgedragen werd door het hoofd van de Curie van Lecce en tevens voorzitter van de stichting die het kamp beheerde. In hun pamfletten namen zij ook de verdediging op van enkele anonieme aanvallen, zoals een molotovcocktail tegen de woning van priester Lodeserto (de baas van het kamp) nadat bekend werd dat er wederom migranten afgeranseld waren geweest in het centrum (mede door Lodeserto zelf). Of toen het portaal van de kathedraal van Lecce in brand gestoken werd in solidariteit met de strijd tegen de deportatiekampen.
In vele teksten worden de mistoestanden die in het kamp plaatsvinden aan de kaak gesteld, maar daar blijft het nooit bij. Het gaat niet over een strijd in solidariteit met slachtoffers die opgesloten worden, maar over een strijd tegen diegenen die zichzelf verrijken op de uitbuiting van de miserie van anderen. Tegen zij die de keuze maken om geld te verdienen op de uitbuiting van de angst van anderen. De solidariteit krijgt gestalte doorheen actie. Het is geen strijd voor de vrijheid van mensen zonder papieren, maar voor de vrijheid van iedereen. En dit door zich te richten tegen alle verantwoordelijken en autoriteit.
160 p., Tumult Uitgaves, augustus 2011, Brussel – 4 euro
