Edito

Woensdag 16 november, 21.30u. Drie kwart van de gevangenen werpen zich in een opstand in de gevangenis van Andenne. Ze vernielen alles op hun doorgang. De hele verwarmings-infrastructuur en een deel van het elektriciteitscircuit wordt buiten dienst gezet. Het gevangenismeubilair barst uit zijn voegen, een cipiersbureau in brand gestoken, gebroken ruiten, zelfs een deel van de vloer wordt uitgekapt. Sinds een tijd heerst er een spanning in Andenne: binnenplaatsbezetting onder de kreten “Bevrijd de gevangenen!” en barricade van een vleugel midden september, gijzelneming van twee cipiers midden oktober. Deze keer begint de opstand na de aankondiging van de afschaffing van het bidmoment wanneer de cellen open zijn op de sectie. Nochtans zullen veel niet-gelovigen ook deelnemen aan de opstand. De cipiers hadden een voorwendsel nodig op het opencel-regime te kunnen afschaffen, een eis die naast vele anderen die vragen om meer macht en meer repressie. Sinds de opstand is iedereen opgesloten op cel, zonder douche, noch activiteiten, noch bezoek, minimumdienst van de cipiers, voor onbepaalde tijd. De krachtsverhoudingen die elk moment langs de twee kanten van de tralies meespelen, heeft deze keer een mooi antwoord gekregen van een deel van de opgesloten opruiers. Ook al herkennen we ons niet in een deel van de aanleidingen voor de opstand - want bidden zal ons niet vrijmaken -, herkennen we ons des te meer in het verlangen om die kooien te vernielen en alle gevangenissen in de lucht te blazen.