Sint-Gillis - Een protest van gevangenen onderdrukt

Begin oktober weigerden enkele tientallen gevangenen om aan het einde van de wandeling terug te keren naar hun cellen. Ze eisten een onderhoud met de directie over de opsluitingsomstandigheden, het eten, de overbevolking (vaak zitten ze met 3 tot 4 op één cel). De directie riep daarop de versterking in van de politiezone Midi om het protest in de kiem te smoren. Samen met een recent gevormd team van cipiers die getraind zijn om revoltes en opstanden neer te slaan, leefden de politieversterkingen zich uit met een algemene afranselpartij op de binnenplaats. Minstens drie gevangenen raakten zwaargewond. Vervolgens begonnen de cipiers een staking om alle communicatie tussen binnen en buiten (tijdens een cipiersstaking is er geen bezoek, geen post, geen telefoon) zoals ze vaak doen om gesjoemel, mishandelingen, aanklachten of moorden te camoufleren. De interventies van de politieagenten van de zone Midi in de Brusselse gevangenissen zijn trouwens berucht. In 2009 werd één van hun commissariaten in brand gestoken (in Anderlecht) met molotovcocktails toen bekend geraakte dat de gevangenen van Vorst mishandeld en gefolterd waren geweest door de agenten van die zone die de cipiers hadden vervangen tijdens een zoveelste staking.

Bijna elke week, of beter gezegd, zowat elke dag, protesteren er gevangenen, op hun eentje of samen met anderen, met geweld of zonder, tegen de huidige stand van zaken in de Belgische gevangenissen, of tegen het hele gevangenisssyteem. De cipiers, aangesloten bij hun vakbonden, vormen één blok, voeren staking na staking, sjoemelen, vechten “op hun manier” tegen opstandige gevangenen. Van haar kant duwen het ministerie van Justitie en de hele politiekerskliek van overal in de richting van een veiligheidsverhoging op alle niveaus, bouwen ze nieuwe gevangenissen, schaffen ze (met de nieuwe regering) formeel een groot deel van de mogelijkheden tot voorwaardelijke vrijlatingen (want in werkelijkheid is dit reeds het geval: vele gevangenen komen pas aan het einde van hun straftijd buiten, vooral als het gaat over mensen die niet berusten en niet het gat likken van de rechters). Niet verrassend dus dat men op alle mogelijke manieren probeert om éénder welk protest van gevangenen de kop in te drukken: door degenen die hun stem verheffen in elkaar te slaan, door degenen die revolteren in isolatie te plaatsen, door allen die binnen zitten aan de “maatschappij” voor te stellen als “barbaren” en “monsters”.

Want doen dan, nu de spanningen in de gevangenissen maar blijven groeien, zowel in Brussel als elders in België (denk maar aan de opstand in Andenne enkele weken geleden)?

Eerst en vooral elkaar aanmoedigen en ondersteunen met een elan van revolte en solidariteit: niet terugdeinzen voor de dreiging van een afranseling of isolatie, maar elkaar steunen om samen weerstand te bieden aan het repressieve arsenaal van de Staat.

Ten tweede, de protesten en revoltes in de gevangenissen niet laten isoleren: buiten, op straat, een offensieve solidariteit onder uitdrukking brengen, een solidariteit die niet gaat bedelen bij de instellingen om wat kruimels of verbeteringen te bekomen, maar een solidariteit die aanval wordt, aanval tegen alles wat ons tot gevangene maakt van dit systeem gebaseerd op geld en macht, aanval tegen de radertjes van de opsluitingsmachine om die te saboteren, te verstoren, te destabiliseren, te vernietigen.