Mensen die in elkaar geslagen en
vernederd worden, het is onze dagelijkse realiteit hier in de hoge
veiligheidssectie in de gevangenis van Sint-Gillis, de vleugel B vol
cachotten. De vleugel werd 3, 4 maanden geleden hernieuwd geopend, we
hebben hier allemaal een individueel regime en ze hebben de ergste,
meest provocerende cheffen bij elkaar gebracht.
Een paar dagen geleden hebben ze hier
Ali El Ouakadi binnengebracht in de ziekenboeg, volledig toegetakeld
door de Mechelse politie die was binnengevallen in de gevangenis na
een bezetting van de binnenplaats. Even later kwam Lahoucine El
Haddouchi hier toe, hij werd KO geslagen door de politie. Ook zijn
broer Hassan werd geslagen door de politie.
Lahoucine zit ook hier op de vleugel,
maar de cheffen doen er alles voor om te voorkomen dat we elkaar
helpen. Als er iemand iets nodig heeft, eten, of iets anders,
verbieden ze het als we elkaar willen helpen. Het eten is oneetbaar,
ze maken drama's van kleine dingen zoals drank buiten brengen op de
wandeling. We worden constant gefouilleerd, het lijkt het wel een
militair kamp zoals in Merksplas. We moeten van die kartonnen, grijze
broeken dragen. De raampjes zijn hier echt klein, je kan nauwelijks
naar buiten kijken. Als je het minste terugzegt, krijg je meteen
tuchtrapport en cachot. Het is hier onmenselijk. Ze proberen ons
psychologisch kapot te maken.
Ze willen ons hier zot maken op de
vleugel. De vaste kwartierchef van vleugel A, Effix, komt hier
geregeld langs om boel te zoeken. Hij staat gekend om jongens in
elkaar te slagen, en mensen zonder papieren. Anderhalve maand geleden
had ik nog ruzie met hem. Ik zei hem “Probeer eens met mij te doen
wat je met anderen doet.” Hij kreeg schrik en drukte de alarmknop
in. Het interventieteam van cipiers is gekomen en hebben mij in de
boeien gelegd en in het cachot gestoken. Een andere chef doet de
spanning zo stijgen, ze wil dat we allemaal doorslaan. Vandaag (26
november) heeft iemand hier zijn arm opengesneden met een
scheermesje. Hij was naar buiten gegaan met zijn training over zijn
grijze gevangenisbroek (het is koud buiten!) en daarvoor had hij van
een chef 15 dagen cachot gekregen. Sommige kwartiercheffen zijn echt
hoerezonen.
Maar sommigen willen de boel hier
omdraaien.
Toen Ali en Lahoucine hier toegetakeld
zijn toegekomen, ben ik kwaad geworden en heb ik boel gehad met de
adjudant. Ik heb ook in mijn cachot kapotgemaakt wat ik kon, niet
veel dus. Ik heb een tuchtrapport, morgen moet ik voorkomen. We
hebben ook even geweigerd om terug te komen van de wandeling, maar de
weersomstandigheden en de lage moraal maken het er niet gemakkelijk
op. Hier zitten veel jonge gasten die denken dat ze niets kunnen
doen. Er wordt constant gechanteerd met het afpakken van bezoek, het
enige wat we hier hebben. De bezoekerszaal is piepklein en je moet
vroeg op de lijst staan en niet iedereen kan bezoek krijgen. De
spanning stijgt en stijgt, we zitten hier 22 uur op 24 op cel, de
cheffen maken ons zot en in plaats van de woede op hen uit te werken,
vechten de gevangenen het onder elkaar uit. Er is meer en meer ruzie
op de wandeling.
Zaterdagochtend (22 nov) is iemand
kunnen ontsnappen. Zijn broer is met hem verwisseld na het bezoek.
Zijn broer heeft de hele zaterdag en zaterdagnacht in de gevangenis
doorgebracht. Ze zijn er pas zondagochtend achter gekomen. Ze zijn
totaal voor schut gezet. En nu moeten we het allemaal bekopen. Bij de
celgenoot van de ontsnapte gevangene is een hele knokploeg
binnengevallen, en hij heeft 9 dagen cachot gekregen. Omdat zijn
celgenoot ontsnapt is? Een pure vergeldingsactie.
De media wil die jongen zwartmaken door
terloops even te zeggen dat hij voor verkrachting zit, terwijl
iedereen weet dat het over een stukgelopen relatie gaat. Zeggen dat
hij een verkrachter is, is een pure leugen. Een maand geleden is zijn
broer overleden, en ze hebben hem niets gegund. Hij heeft hem niet
meer mogen zien. Niets.
Over 8 maanden kom ik buiten. Stel
uzelf eens de vraag, hoe komt een mens buiten na zoveel jaren te
hebben doorgebracht in dergelijke omstandigheden? Door alles wat ik
hier gezien heb en meegemaakt heb, kom ik buiten met alleen maar meer
woede.
Uit de hoge veiligheid van
Sint-Gillis,
Hakim El Ghazouani
