Deze dag zal niet zijn zoals alle andere in de gevangenis. Anders
dan de dagelijkse vernederingen die ondergaan worden zonder repliek,
de dagelijkse chantage die het verzet moeten uitwissen. Op 22
november weigeren 40 gevangenen rustig naar de cellen terug te keren.
De hele maand november was al allesbehalve rustig in de gevangenis
van Mechelen. De cipiers hadden in het begin van de maand 24 uur het
werk neergelegd om meer personeel en meer repressie te vragen. De
politie nam hun plaats in, en voor de rest: geen bezoek, geen
activiteiten, geen wandeling etc. Een week later weigerden 4
gevangenen overgeplaatst te worden naar een andere cel, ze weigerden
pionnen te zijn die de directie zomaar kan verplaatsen op haar
gevangenisbord. De interventiepolitie viel de gevangenis binnen om
met hun matrakken het verzet in de kiem te smoren.
Een week later kondigt de directie aan dat ze het regime nog
strakker zal maken en de tijd van de wandeling zal halveren. Wetende
dat de activiteiten het eerste is wat verdwijnt wanneer de cipiers
druk willen uitoefenen, wetende dat er sowieso weinig de moeite
activiteiten zijn (en dat die voorbehouden zijn voor diegenen die
zich onberispelijk gedragen) en het uurtje wandeling de enige tijd is
die je buiten je cel kan doorbrengen, is dit een zware klap tegen de
gevangenen.
Enkele gevangenen beslissen de koude te trotseren, nemen het
risico om het bezoek en andere “privileges” te verliezen en
bezetten de binnenplaats. De onderhandelingen beginnen maar lopen
snel vast. Niet alle gevangenen delen de keuze voor de rebelse weg en
als antwoord blokkeren sommige gevangenen de toegang naar binnen. Op
dat moment roept de directie de Robocops van de Mechelse politie
erbij, de derde keer op een maand tijd. Zes interventieploegen van
gewapende en gemaskerde politiemannen vallen binnen met twee
hondenteams. De gevangenen laten zich niet doen en trotseren de
politie. Het heen en weer getrek zal nog tot 23 uur duren.
Het verzetsmiddel van de binnenplaatsbezetting wordt regelmatig
gehanteerd door de gevangenen. Maar deze keer was de directeur van de
gevangenis van Mechelen, Hilde Guffens, bereid om haar waakhonden tot
het uiterste te laten gaan. De politie blijft ook de volgende dagen
in de gevangenis en neemt wraak op enkele gevangenen, onder het
goedkeurende oog van de directie.
Ali El Oualkadi, een Mechelse kickbokser die twee jaar geleden de
moed had gehad om tijdens een arrestatie de politie aan te vallen,
werd volledig in elkaar geslagen door de interventiepolitie. Ze
trokken een plastic zak over zijn hoofd, maakten hem vast aan een
stoel, sloegen zijn handen en voeten in de boeien en sloegen hem
murw. Zijn schedel is van het linker tot het rechteroor opengereten.
Hij werd naar de gevangenisboeg van Sint-Gillis (Brussel)
overgeplaatst en al snel bleek dat hij er zo erg aan toe is dat hij
daar niet kon behandeld worden. Nu verblijft hij in een ziekenhuis in
Brussel.
Lahoucine El Haddouchi en zijn broer Hoessein werden ook in elkaar
geslagen door de Mechelse politie. Lahoucine is de jongen die een
paar jaar geleden zijn kameraad met een helikopter uit de gevangenis
van Brugge heeft doen ontsnappen. Ook hij werd vastgebonden op een
stoel, gehandboeid en knock-out geslagen door de politie. Hij werd
overgeplaatst naar de ziekenboeg van Sint-Gillis. Nu verblijft hij in
isolatie op de afdeling hoge veiligheid dat daar een paar maanden
geleden werd ingehuldigd.
Wanneer de opstandige gevangenen aankomen in Sint-Gillis verloopt
ook daar niet alles rustig. Een gevangene zoekt boel met een
adjudant, wordt in het cachot gestoken en vernield daar wat hij kan.
Ook wordt de binnenplaats van Sint-Gillis even bezet uit solidariteit
met de opstand in Mechelen.
