De staat wil 13 nieuwe
gevangenissen bouwen, waarvan één in het noorden van Brussel, in
Haren. Zogezegd om de bakken van Sint-Gilles en Vorst te sluiten. Dat
project maakt ons kwaad en daarom voeren we strijd! De gevangenis van
Haren zal de grootste gevangenis zijn die ooit gebouwd werd in
België. Ze zal op z'n minst 1200 mensen opsluiten en het merendeel
van de verschillende gevangenisregimes samenbrengen: vrouwen,
kinderen, voorarrest, geïnterneerden. En zelfs een rechtbank binnen
de muren om geen transfers meer te hoeven doen!
We strijden omdat we de
gevangenissen verafschuwen, omdat we geen enkele gevangenis willen,
zelfs niet de nieuwe, hypermoderne bakken en van de leugens over
vermenselijkte opsluiting die ermee gepaard gaan. Ze willen ons in
slaap sussen met hun gezever, maar een kooi blijft een kooi. De
gevangenissen dienen om degenen die de macht schaden op te sluiten.
Hun bewegingsvrijheid wordt hen ontnomen en ze worden weggestopt als
honden, verstopt achter muren, om ons goed in te prenten wat het kost
als je de wet niet eerbiedigt.
Regelmatig worden mensen
gefolterd door de cipiers die denken dat alles door de beugel kan. De
wet dekt die mishandelingen toe, de schandalen die zo nu en dan
losbarsten zijn daar het beste bewijs van. De staat beschermt haar
monopolie op het gebruik van geweld om ons onder controle te houden
en om ervoor te zorgen dat we brave en werkende burgertjes blijven.
En de rest zal in de bak belanden!
Wij strijden niet om “de
mishandelingen aan te klagen”, noch om betere
opsluitingsomstandigheden te eisen, een bravere politie of een minder
brutaal kapitalisme. We hebben niet de minste hoop dat de staat naar
ons luistert, we verwachten niets van haar, we hebben haar niets te
vragen. Of het nu in Griekenland of in Spanje is: duizenden mensen op
straat die kwaad zijn... en de staat stuurt haar flikken en
vermenigvuldigt de besparingsmaatregelen. De repressie weet van geen
wijken en de macht ziet van geen enkel van haar projecten om meer
geld te verdienen af. Duizenden mensen worden ontslagen langs de ene
kant, en langs de andere kant worden gevangenissen gebouwd. Dat is
hun oplossing voor de werkloosheid! In de veiligheidsbusiness heerst
geen crisis: cipier, bewaker of controleur kan je altijd worden. Maar
als je daar niet aan wil meedoen, als je kiest om aan de marge van de
wet te overleven, zullen het misschien de vroegere collega's zijn die
de sleutels van je cel aan hun riem hebben bungelen...
We zitten zo vast aan het
overleven dat het moeilijk is om te begrijpen wat er aan de gang is.
En dat is allesbehalve toeval. We zijn zo veel minder gevaarlijk als
we afgestompt zijn door werk, televisie en reclame! Gedwongen om aan
geld te geraken, om onze altijd té hoge huur voor een minuscule
ruimte, ons eten vol vergif te betalen. Ze steken onze kop vol totdat
we het normaal vinden dat we heel ons leven lang werken en ons
tevreden stellen met het kopen van televisies, telefoons en kledij.
De propagandamachine draait op volle toeren om ons te dresseren.
Burgers hier, integratie daar, stemrecht, “vrijheid” om te
betogen, “vrijheid” van mening. Ze hebben ons zo veel herhaald
dat de democratie beter is dan de dictatuur dat we zelfs niet meer
durven nadenken over wat “vrijheid” eigenlijk betekent.
Maar waar zitten we
eigenlijk op te wachten? Mensen die tot de dood erop volgt gefolterd
worden door de flikken of in elkaar geslagen worden op betogingen,
die zijn er al. Camera's om ons langs alle kanten te bewaken, die
zijn er. En flikken in uniformen in alle kleuren op alle hoeken van
de straat om de toeristen gerust te stellen, ook die zijn er. Er
wordt een heel lading nieuwe gevangenissen gebouwd! Alles wordt in
het werk gesteld opdat we braaf aanvaarden om deze rotwereld te doen
draaien.
Woorden volstaan niet om
te beschrijven wat we elke dag ondergaan. Iedereen heeft er het
schijt aan, het is ieder voor zich terwijl iedereen het lastig heeft.
Maar zolang je levend bent, heb je de mogelijkheid om je leven in
eigen handen te nemen. Zoals in Egypte of in Tunesië: een kleine
schermutseling kan een hele stad in lichterlaaie zetten. Elke macht
houdt in het achterhoofd dat de boel van de ene op de andere moment
kan ontploffen. Ze doen er alles aan om de mogelijkheden van een
revolte in te perken, want ze weten dat hun macht niet onverwoestbaar
is. Ze willen onze woede kanaliseren zodat we de “wetten” en de
“democratie” zouden eerbiedigen en dat we onze tijd verdoen met
partijen of vakbonden en doen alsof we ons dagelijkse bestaan aan het
verbeteren zijn. Wij hebben daar lak aan. We hebben geen chefs nodig
om ons te zeggen wat we moeten doen en hoe. We hebben geen hiërarchie
nodig, we kunnen zelf beslissen. We kunnen onszelf organiseren door
elkaar te ontmoeten, zelfs in kleine groepjes en discussiëren over
wat er gedaan kan worden.
Omdat de nieuwe gevangenis
ons leven moeilijker gaat maken, omdat ze onze naasten zal wegnemen.
Omdat ze er een schep
lijden bovenop gaat doen, want het zullen 1200 mensen meer in de
kooien van de staat zijn.
Omdat het leven alsmaar
moeilijker lijkt te worden en alsmaar meer mensen de dreiging van de
gevangenis boven hun hoofd zullen voelen hangen.
Omdat de macht deze
gevangenis nodig heeft om ons bang te maken en te zorgen dat we
rustig blijven.
Deze gevangenis zal niet
gebouwd worden op onze berusting. Deze werf kan verhinderd worden,
maar vooral: de macht is overal rondom ons, en overal waar die is,
kan die aangevallen worden. Er zullen nooit genoeg flikken zijn om
alles te bewaken wat ons verstikt. Laten we onregeerbaar worden en
aanvallen wat ons kapotmaakt!
