Na de opstand van begin 2011 tegen
het regime van Mubarak en daaropvolgend zijn val, zijn eerst de
Militaire Raad en, na verkiezingen, de Moslimbroeders aan de macht
gekomen. Echter vele mensen die zich tegen Mubarak verzet hebben,
blijven op straat komen tegen de nieuwe machthebbers. Sommigen
proberen dit verzet tegen de macht op het politieke terrein te
trekken om hun eigen ambities – zelf de macht in handen te krijgen
– waar te maken. De volgende tekst is verspreid door anarchisten in
Egypte en is een kritiek tegen de campagne 'Tamarrod' (Rebel) die
een petitie tegen de huidige regering van Mohammad Mursi verspreidt.
De controversiële veronderstelling dat
de 'Tamarrod' campagne misschien in staat is om het systeem te
veranderen of omver te werpen, is slechts een illusie die de
initiatiefnemers van de campagne aanhangen. Als we een moment
nadenken dan zien we dat de 'Tamarrod' campagne niet gericht is op
het doen neerhalen van het regime of het veranderen ervan. Het is een
campagne om mensen ervan te overtuigen dat het probleem slechts ligt
bij de top van het regime en niet bij de gehele structuur en zijn
werking. De campagne is niets meer dan het naar voren brengen van de
eisen van de elite – die verwoord worden in de oppositie media –
of dan een dispuut tussen de politieke krachten die – tussen de
plooien van het conflict – op de stoelen van het parlement vergaten
dat de rebellie tegen het regime niet gaat om het veranderen van zijn
top.
De top zal nooit de onderdrukkende
structuur veranderen die heerst in de meeste lagen van de
samenleving.
De 'Tamarrod' campagne spreekt zich
slechts uit tegen het hoofd van het regime. Terwijl het systeem niet
gestuurd wordt door zijn top, maar door een netwerk van belangen die
de top van het systeem aanwijzen in een hilarisch theater dat
'democratie' genoemd wordt. 'Tamarrod' is niet tegen het regime in
zoverre dat het niet rebelleert tegen de relaties die het systeem
gecreëerd hebben. Rebellie gaat erom tegen deze relaties te vechten,
die dit systeem gecreëerd hebben en die het voort laten bestaan.
Het regime vergeet de crisissen, die
niet-geprivilegieerden dieper in de miserie duwen, om zich te
focussen op het beschermen van winsten en het accumuleren van geld
voor de weldoeners van dit systeem.
