Vanaf 2008 tot en met nu, een volle 5 jaar al ondertussen, is het crisis. De media stillen er hun nieuwshonger mee, de politici kunnen er niet over ophouden, de bedrijfsleiders klagen nu ook ‘met reden’. Wie crisis, wat crisis durven we ons dan al eens af te vragen. De economie draait volop door, daarvan getuigen de torenhoge winsten die aandeelhouders opstrijken en de stijgende lonen die de managers in hun zakken steken. Het kapitalisme blijft stevig overeind als onbekritiseerbaar dogma, de politici blaten allemaal hetzelfde refrein; besparen, iedereen aan het werk, verdergaan zonder omkijken op het ingeslagen pad. Dus deze maatschappij kent geen economische crisis en geen politieke/ideologische crisis. Waar moeten we die crisis dan wel zoeken? Want er is een crisis, daar zijn alle loeiende koeien het over eens. Het is de reden waarom er in de werkloosheidsuitkeringen gesnoeid wordt, waarom er banen afgevoerd worden bij de overheid en bedrijven.
Want het mag dan misschien niet zo duidelijk zijn waar die crisis zich juist bevindt, voor de machthebbers is het duidelijk dat de schuldigen de armen zijn. Ze kosten de economie teveel geld dus dop schrappen, achterstallige betalingen laten innen door deurwaarders, beetje prutsen aan de minimumlonen, lasten op lonen verlagen zodat de bedrijfsleiders meer op zak kunnen steken. Ondertussen is het verschil tussen de rijksten en armsten nog nooit zo groot geweest in de recente geschiedenis.
Het wordt allemaal een beetje te degoutant. In 2008 waren enkele economische sectoren in problemen gekomen. De wereldwijde financiële sector en op sommige plaatsen de vastgoedsector, hadden spelletjes gespeeld die hun nu zuur opspeelden. Ze waren echter niet van plan hun verliezen te incasseren, ze speelden die liever door naar anderen. Daaronder enkele regeringen die hun rekeningen niet op orde hadden volgens de financiële sector en dus niet op te veel krediet van diezelfde sector moesten rekenen.
Kortom, er zijn enkele schulden af te lossen. Wie gaat dat doen? “Hmm”, zeiden de machtigen van deze aardkloot, “de armen! We noemen het crisis en dan kunnen we er nog wat economische hervormingen doorduwen zodat we op termijn nog meer winst kunnen opstrijken.”
Die economische hervormingen, onder de noemer crisis, zijn erop gericht mensen meer afhankelijk te maken van loonarbeid om te overleven en hen vervolgens miserabel werk tegen miserabel loon te laten verrichten. Er moet immers geconcurreerd worden met landen als bijvoorbeeld Spanje waar mensen wanhopig elke job aannemen en landen als bijvoorbeeld Duitsland waar dwangarbeid terug hip is bij de machthebbers (verplicht werken voor een minieme uitkering).
Het wordt eens tijd voor een echte crisis van dit systeem. En de oorzaak zal niet een mysterieus, onontwarbaar kluwen van aanleidingen zijn, maar simpelweg een daad: sabotage.
