Ze slaan ons om de oren met ingewikkelde concepten als verzadiging van de markt, herstructurering, consumentenvertrouwen, loonbarema’s, instorting van de financiële markt, bruto nationaal product, begrotingsevenwicht en ga zo maar door. Na enkele minuten zie je door het bos de bomen niet meer. Maar in feite is het allemaal erg simpel: ze behandelen ons allemaal als wegwerpproducten. Naar believen gebruiken ze ons, naar believen smijten ze ons op het stort.
Er vielen de voorbije maand meer dan zesduizend ontslagen. En terwijl de arbeiders bij Opel Antwerpen zich al te zeer lijken te schikken naar de wensen van de topmanagers, blokkeerden personeelsleden van Carrefour tientallen supermarkten. Maar laten we duidelijk zijn en ons niet al te veel illusies maken. De winkels gaan hoe dan ook toe, en de mensen die er werkten worden vriendelijk bedankt en afgevoerd. Maar er is een manier om ons niet als schapen naar de slachtbank te laten voeren en niet te jammeren om te kunnen blijven werken voor die klootzakken: hen in hun portemonnee raken. Ze doen betalen voor hun hypocrisie, voor hun uitbuiting. We kunnen strijden op een manier die ervoor kan zorgen dat de ontslagen hen heel veel geld gaan kosten. Niet alleen door te staken, de winkels en depots permanent te blokkeren en de bazen te gijzelen, maar ook door zelf te pakken wat we nodig hebben, wat we willen en de rest te vernielen. De winkelrekken moeten leeg, de kassa’s kapot.
En de ‘crisis’ gaat niet alleen maar de ontslagen werknemers aan. Het gaat iedereen aan die niet langer de elektriciteitsfactuur kan betalen, die de eindjes niet meer aan elkaar kan knopen, die uit hun woning dreigen te worden gezet omdat ze de huur niet meer kunnen dokken. Laten we daarom de valse scheidingen tussen werknemers van die sector of van een andere sector weigeren, tussen werknemers en werklozen, tussen legale arbeiders en illegaal tewerkgestelden... want het is tegen ons allemaal dat ze oorlog voeren. En ‘ze’, dat zijn de politiekers, de banken, de rijken, de vakbondsleiders die al te zeer lijken op de managers; dat zijn al diegenen die willen dat we ons kalm houden, dat we braaf protesteren en niet buiten de lijntjes kleuren.
Het is tijd dat de ‘crisis’ die ons allen raakt een crisis wordt voor al diegenen die ons als stront behandelen. Aanvaarding, berusting, begrip, onderhandeling, compromis moeten baan ruimen voor woede, actie en de droom over een wereld waar niemand nog als wegwerpproduct behandeld wordt.
