Vreugde. Dat was het gevoel dat ik kreeg toen ik te hoorden dat er mensen een Carrefour hadden geplunderd. Eindelijk iets dat verder ging dan die demotiverende onderhandelingen. niet langer wachten tot de bazen en de vakbonden beslist hebben over de toekomst van de arbeiders. Nee, maar pakken wat er te pakken valt… de lange rijen aan de kassa negeren. De functie van de winkel herkennen, zien wie dat daar er beter van word. Zij die onze levens controleren, gebruiken en dumpen als we niet meer nuttig zijn.
Ik hoop dat deze manier van handelen ander, net als mij kan inspireren. Om niet langer te wachten tot iemand anders zegt dat het tijd is. om de winkel, de bazen en de verstikkende wereld die daar rond draait geen moment van rust meer te gunnen.
Tijdens de plunderingen werd er een pamflet uitgedeeld:
Donderdagmorgen 25 maart, rond 11u, werd de rust van de supermarkt Carrefour in Schaarbeek even verstoord. Tientallen mensen beslisten om met gevulde zakken naar buiten te gaan, zonder langs het vakje kassa te passeren. Niet langer wachten tot de bazen en de vakbonden beslist hebben over de toekomst van de arbeiders. Nee, maar pakken wat er te pakken valt… de lange rijen aan de kassa negeren. De functie van de winkel herkennen, zien wie dat daar er beter van word. Zij die onze levens controleren, gebruiken en dumpen als we niet meer nuttig zijn. Toen ze vertrokken, lieten ze enkele muntstukken... in chocolade en het onderstaande pamflet achter:
Crisis of geen crisis, we zijn alsmaar met meer om onze boodschappen te doen met grote jaszakken of kleine tassen. Een dagelijkse daad, we aanvaarden om de pasta te betalen maar de chocolade, die, dat kunnen ze wel vergeten. Eerst en vooral omdat we het geld niet hebben en ten tweede omdat we geen zin hebben om te kiezen tussen een luxueuse ontgoocheling of een discount ontgoocheling en onze frustratie eerder dan onze magen te voeden.
Maar vandaag bedienen we ons openlijk, en in groep, om het goede nieuws te verspreiden: als eerste antwoord hebben de werknemers van Carrefour de spontane staking gekozen.
Want hoewel soms, om de hoek van een winkelrek, de werknemer en de dief tegenstanders zijn, worden zowel de ene als de andere misbruikt door Carrefour, of het nu door het kassaticket is of door een arbeidscontract. En ieder zijn manier om meneer Carrefour te schaden, door hem direct in zijn portefeuille te raken.
Nu de vakbonden onderhandelen en de controle over het antwoord overnemen, werpt een vraag zich op.
Is het zijn kassa of zijn winkelrek dat men verdedigt, of de mogelijkheid om niet langer dagen en jaren er te moeten doorbrengen om genoeg te verdienen om te overleven?
Of het nu interims of aangeworven-ontslagen job'ers zijn, of levenslange contracten, wat valt er te verdedigen voor diegenen die slechts kruimels krijgen?
In het beste geval, een mooie premie om enkele maanden te kunnen leven met de handen niet langer geketend aan werk.
Laten we dus niet langer wachten. Laten we de Carrefours opensmijten en vervolgens, waarom ook niet de andere winkels?
Dat iedereen neemt wat hij nodig heeft.
Het volstaat voor ons niet langer om schade te berokkenen aan de bazen; we hebben zo veel te winnen.
In de eerste plaats, de vrijheid.
