Download hier nummer 4 in PDF-formaat.
“Het is niet duidelijk wat hen bezielt”, aldus de stem maandagavond op het radionieuws. Jongeren hebben een politie commissariaat te Sint-Gillis aangevallen, staken auto’s in brand, gooiden met stenen en molotovcocktails, goten olie op het wegdek, vernielden politiewagens. “Mogelijks zou het eventueel wie weet misschien te maken kunnen hebben met de dood van een gangster deze ochtend. Hij woonde nabij het Place Bethlehem, en daar zijn vanmiddag de opstootjes begonnen. Toch, we zijn van niets zeker, het blijft een pure gok, niet meer dan dat.”
Het is duidelijk wat hen bezielt, 29 jaar, een kogel van de politie, en toen was het gedaan, zijn leven. Zijn kompaan die van een brug naar beneden sprong vecht voor zijn leven in het ziekenhuis.
Het is niet moeilijk te begrijpen wat je bezielt wanneer je het geld gaat halen waar je het kunt vinden. Ziek van de wachtrijen, de vernederingen, het slavenwerk, ziek van het leven tussen muren van uitzichtloosheid. Zover is alles duidelijk.
Maar wat bezielt hèn, zij die op overvallers schieten als op losgelaten wild? Nultolerantie, een vrijgeleide om te schieten, ze zijn ordehandhavers van de wet, en als je ogen hebt, kan je er niet meer naast kijken: het loopt uit de hand, ontsnapt aan de controle. En de banken en winkeliers zijn het beu om het geld van onder hun neuzen te zien verdwijnen.
Maar wat bezielt hèn die thuis blijven wanneer er iets is dat op springen staat, een maatschappij die vernedert en wil dat we alles aanvaarden als een bedelende hond. Wanneer er is iets dat op springen staat, ons geduld, ons hart, ons hoofd. Wanneer het afbreken van de muren van de uitzichtloosheid ons kan doen herontdekken wat het is om te voelen dat we leven. Het aangaan van het conflict met de maatschappij die ons leegzuigt, afstompt en verstikt, ons kan helpen herontdekken wat ons leven waard is. Ons bezielen met het verlangen te leven, met het hoofd rechtop.
