Download hier nummer 5 in PDF-formaat.
Jarenlang werd ons verteld dat alles rozegeur en maneschijn was. Ook al liep er hier en daar wel wat fout in ons land, toch ging het ons zogezegd wel goed en moesten we ons maar niet te veel zorgen maken. Velen hebben geluisterd naar deze boodschap en hun geluk beproefd in meer geld proberen verdienen, een bescheiden carrière uitbouwen, niet te veel meer nadenken en genieten van een jaarlijks weekje all-in vakantie, nieuwe auto’s, flitsende GSM’s. Met de welwillende sponsering van alle politieke partijen en vakbonden, leek het wel of de nationale sport was geworden om te doen alsof er geen vuiltje aan de lucht was.
Nu wordt het alsmaar moeilijker om nog te doen alsof de lucht staalblauw ziet. Donkere wolken pakken zich samen boven onze illusies en op sommige plaatsen is het onweer al losgebarsten. Massale ontslagen, toenemende armoede, groeiende onzinnigheid van waar ze ons mee bezighouden, afbraak van de zogenaamde ‘sociale verworvenheden’, stijgende prijzen, alsmaar meer geweld onder diegenen die het hoofd nog maar moeilijk boven water kunnen houden. Sommigen noemen het ‘crisis’, anderen ‘de ontploffende zeepbel van de financiële markten’, nog anderen ‘een noodzakelijke passage om de economie weer gezond te maken’. Wat er ook van zij, één ding staat vast: de tijd van de illusies over rozegeur en maneschijn loopt op haar laatste benen.
In Europa, en ook in België, ruimt de ‘blijde boodschap’ van het kapitalisme en de sociale vrede die afgekocht werd door aan meer mensen toegang te bieden tot een zeker consumptieniveau, baan voor de brute wet van het overleven. Geen cadeaus meer, want de managers zien hun winsten slinken. Geen ‘tolerantie’ meer voor de armen, want de banken hebben miljarden aan belastingsgeld nodig om miljardenomzetten te blijven realiseren. Geen genade voor de verliezers in de eeuwige concurrentieslag, want anders zal de economie blijven slabakken. En terwijl in Griekenland tienduizenden mensen de strijd aangaan tegen deze geplande aderlating, blijft het hier in België, op een aantal opstootjes na, schrikbarend rustig.
Jarenlang hebben ze ons in slaap gesust. Ze hebben ons doen dromen over carrière maken, over het geluk dat ook wij die niet aan het hoofd staan van bedrijven, banken en instellingen, in de supermarkt zouden kunnen kopen. Ze hebben ons doen vergeten wat het is om te strijden voor iets totaal anders, hoe echte vrijheid smaakt. Nu schieten we wakker, de ene al wat sneller dan de andere, en staren we nog verdoofd van de slaap om ons heen. We worden wakker in een wereld waar het einde van de maand halen geen evidentie meer is. Waar we niet meer weten hoe we tegenover de veelvraat van de economie banden van solidariteit kunnen smeden. Waar volop nieuwe gevangenissen en gesloten centra gebouwd worden om de eventuele groei van de ontevredenheid onmiddellijk de kop in te kunnen drukken. Waar geen enkel stukje groen meer gevrijwaard blijft van industriële vervuiling en vergiftiging. We worden wakker en de wereld ziet er gruwelijk lelijk uit.
We zitten in een lastig parket. We moeten terug van nul af aan beginnen, ons bewapenen met ideeën die waarlijk de onze zijn en met manieren om te strijden die geen compromissen meer zoeken met diegenen die van deze wereld een nachtmerrie aan het maken zijn. Laten we door onze eigen revolte ook onze tijdsgenoten die nog wezenloos voor zich uit zitten te staren uitnodigen tot strijd tegen de verknechting van ons bestaan, oproepen tot de sociale oorlog tegen alle onderdrukkers en uitbuiters.
