Het maandagochtendgevoel. Jaren geleden is het dat ik nog op school zat, maar ik kan het mij nog levendig voor de geest halen. Die loodzware voeten op weg naar school. Misschien dat ik het mij zo goed kan herinneren omdat het nu niet zo veel anders is. Alleen is het nu richting werkplek dat ik mij moet slepen. Dat maandagochtendgevoel beperkt zich dus niet tot de scholieren en trouwens ook niet enkel tot maandagochtend.
Een zekere Vlaamse minister van Onderwijs verbaasde er zich over dat het onderstaand pamflet geen eisen bevatte, geen concrete aanleiding had in één of andere nieuwe hervorming. Inderdaad, deze oproep heeft geen andere aanleiding nodig dan de dagelijkse sleur en haar bevelen. Deze oproep wil niets anders dan een moment van breuk omdat ze tegelijk niets en alles eist.
In de aanloop naar de aangekondigde dag werden pamfletten uitgedeeld en posters geplakt aan scholen (voornamelijk in het Leuvense). Op de schoolmuren verschenen slogans en enkele deuren bleken dichtgelijmd te zijn. Ook acht bussen van De Lijn werden beklad met opschriften die zich tegen de school richtten.
We zullen niet zwijgen,
we zullen niet luisteren!
Maandagochtend, veel te vroeg. De wekker gaat. Het weekend was veel te kort en de routine zal weer beginnen.
Terug op school, ik ben weer te laat. Mijn strafblad, de agenda, wordt weer bijgevuld. Speeltijd (pauze), het vaste uur van “vrijheid”. We lijken wel gevangenen. Altijd de schrik om gepakt te worden. Wanneer we roken, rondlopen in de gebouwen of tegen de regels ingaan.
Terug in de klas, huiswerk niet gemaakt. Dit zal ik wel aan mijn punten voelen, de punten waarmee we worden geklasseerd op basis van ons handelen, ons denken en ons doen.
Het laatste lesuur, ik denk aan vrijheid. Nog vele dagen afzien voor het weer vakantie is. Twee maanden de vrijheid proeven en dan weer gehoorzamen.
De bel gaat, het signaal van verlossing. Maar thuis ligt de stapel boeken op mij te wachten. Wat op school niet kan, moet thuis dan maar.
Ik denk aan morgen, morgen zal op gisteren lijken zoals gisteren op vandaag lijkt. De routine van gehoorzamen, uren lang luisteren naar de onzin die ons vertelt hoe we ons moeten gedragen. Eén voor één worden we opgeleid tot dezelfde werktuigen.
We zijn het beu!
We zijn het beu om te gehoorzamen, te luisteren en gestraft te worden als we dit niet doen.
We zullen niet zwijgen, we zullen niet luisteren.
We roepen op tot verzet!
Maandag 10 mei wordt een dag vol plezier, de dag waarop we doen wat we willen. Een dag waarop we leren wat de school ons niet kan, de vrijheid ontdekken!
Gewettigd of ongewettigd afwezig, wees niet op school. Doe waar je zin in hebt!
