“De politici hebben het verknoeid. Ik ga niet stemmen en ik roep iedereen op hetzelfde te doen”. Met enige vreugde aanhoorde ik op de radio de stem van de intellecueel/artiest. Het was een mooie avond, die dag (niet echt natuurlijk, het was van dat typische Belgische druilweer, daar zijn we gelukkig ook van af als het land eindelijk gesplitst wordt). Maar m'n glimlach verdween weer even snel toen ik begreep dat de oproep om niet mee te doen met het democratische Rad van Fortuin juist de bedoeling had om diezelfde democratie te redden. Iets met een 'signaal uitzenden' en de politici 'wakkerschudden'? Wat een verwarring.
De oproep verdronk dan ook al snel in de goedgemeende pleidooien om toch voor de 'juiste' politici te kiezen. Volgens de ene diegenen die het been stijf kunnen houden, volgens anderen diegenen die compromissen kunnen sluiten. Volgens de ene diegenen die begrepen hebben dat de splitsing van BHV prioriteit heeft, volgens de andere diegenen die de crisis gaan aanpakken met het splitsen van de centen (meer voor de 'noodlijdende economie' en dus meer voor de bazen). Nog meer verwarring.
“Het kapitalisme is ziek”. Een verbazigwekkende uitspraak voor de hoofdredacteur van een blaadje dat door alle kapitalisten ter lande dagelijks geconsumeerd wordt. Natuurlijk bedoelde hij eigenlijk dat het normaal van gezondheid blakende kapitalisme, een kleine verkoudheid heeft opgelopen. Niets dat de juiste medicatie en - voor de toekomst - het opvolgen van de doktersadviezen, niet kan verhelpen. “Er is trouwens toch geen alternatief”. Kortom, er is geen probleem en we hebben toch geen keuze. Armoede? Uitbuiting? Onderdrukking? Wie zei daar iets over verwarring?
Een beetje naïef ook van mij om voor een moment te denken dat deze twee pipo's/vertegenwoordigers van de intellectuele en economische elite (de grootste verdedigers van respectievelijk de democratie en het kapitalisme) plots tot de kern van de zaak zouden zijn doorgedrongen.
Genoeg verwarring. Eigenlijk is de zaak niet zo ingewikkeld. Al doen ze met elke verkiezingsshow alsof het van levensbelang is om te stemmen en zeker om dan ook nog het 'juiste' vakje in te kleuren. Het is al langer dan deze laatste stemronde duidelijk dat gaan stemmen je niet meer macht geeft over je eigen leven. Elke keer weer de hoop om misschien ergens daar in het radarwerk van economische en politieke mechanismes toch nog enige invloed te kunnen uitoefenen.
En tegelijkertijd heb je je stem weggeven, de macht aan anderen geven. Je laat de beslissingen aan anderen over; bureaucraten, specialisten, professionele speechschrijvers. Net zoals gaan werken en geld verdienen, je nooit echt meer keuzes heeft gegeven. Hoogstens de keuze tussen enkele consumptieartikelen en dan nog afhankelijk van je inkomensschaal. Maar daarnaast heeft het je vooral veel tijd en energie afgenomen.
Gaan stemmen ga ik niet doen. Net zoals ik zo weinig mogelijk van m'n tijd probeer te verspillen aan arbeid. Op zich slechts twee kleine daden van ongehoorzaamheid. Ik beweer dus niet dat wegblijven uit de stemlokalen nu opeens het systeem zou gaan ontwrichten, het is bijna louter symbolisch. Maar deze daden geven me de ruimte in m'n hoofd om de rest van het jaar, de rest van m'n tijd nuttig in te vullen. Om de keuzes te maken die ik wil en met een grote middelvinger naar al diegenen die me dat proberen te verhinderen.
