Parkeren in een stad betekent frustratie. Zelfs als inwoner met een bewonerskaart achter de vooruit van je wagen is het meestal een hele opgave om je aan alle regeltjes te houden en boetes te vermijden. Voor diegenen zonder bewonerskaart of in de zones waar die niet aanvaard wordt, zijn er de blauwe automaten waar je een ticketje hoort te kopen dat je dan voor een euro of twee per uur zou moeten vrijstellen van geuniformeerde gluiperds die je komen lastig vallen. Want uiteraard wordt er heel wat in het werk gesteld om te controleren of we dit spelletje wel meespelen en zonodig ons te straffen als we dit weigeren of ons niet aan de spelregels houden. Eenvoudig uitgelegd zijn er twee manieren waarop de gemeentes deze controles uitvoeren. Sommige stadsbesturen betalen een privé-bedrijf zoals Securitas of Group 4 (of starten zelf een bedrijf) die mensen op pad stuurt om na te kijken of jij wel betaald hebt en een boete uit te schrijven als je dat aan je laars gelapt zou hebben. Als je de boetes niet betaalt sturen ze eerst enkele herinneringsbrieven. Als je hier niet op reageert of de uitvlucht die je geantwoord hebt niet erg overtuigend bevonden wordt, nemen ze een deurwaarder onder de arm die dan op zijn beurt irritante brieven begint te sturen. Als je je been stijf houdt moeten ze je uiteindelijk voor de rechter dagen. Iets dat niet per se slecht nieuws hoeft te betekenen. In een grootstad zoals Brussel bijvoorbeeld is de kans reëel dat de boete dan in de gerechterlijke molen verdwijnt die nu al verre van alles verwerkt krijgt, en waarin parkeerboetes niet bepaald de hoogste prioriteit genieten. Sommige gemeentes maken geen gebruik van een bedrijf en sturen de goede oude gendarm de straat op om je op de bon te zwieren. Als je dan de pech hebt hem met z'n almachtige balpen naast je wagen tegen het lijf te lopen, krijg je er de moralistische preek meestal gratis bij. Een pittig verschil is dat ze, in geval van een politieboete, geen gerechterlijke procedure nodig hebben alvorens ze met een deurwaarder je huis kunnen binnenkomen om wat persoonlijke spullen op te eisen om de boete te betalen. Hier opnieuw is er niet meteen reden tot paniek, in steden waar wel meer mensen het gezond verstand hebben hun boetes niet te betalen vinden ze maar moeilijk het geld en de manschappen om dit allemaal op te volgen.
Maar ok, je brievenbus die gevuld wordt met boetes, constante dreigementen van politie of deurwaarders, het is misschien het einde van de wereld niet, maar gezellig is anders. Dus wat kunnen we doen als het ons te veel wordt? Wat kunnen we bedenken als we het kotsbeu zijn geworden om altijd en overal te moeten betalen? Want komaan geef toe, hoe gek denken ze eigenlijk dat we zijn? Elke dag gaan werken, om overal te kunnen blijven betalen. Enkel en alleen om de zakken te vullen van al die besturen, bedrijven, bazen; zodat alles kan blijven zoals het is... We moeten toch iets kunnen doen waarbij we misschien net iets minder in de zak gezet worden. Ja, er zijn dingen mogelijk, mensen doen het tenslotte al. We kunnen stelen in de supermarkten, op allerlei manieren stelen van de rijken, we kunnen de machinerie die ontworpen werd om ons te controleren saboteren. In het geval van parkeerboetes is het best eenvoudig. Bekijk die parkeermeters eens. Ze staan echt overal en zijn alles behalve onaantastbaar. Je hebt een schermpje, een gleufje voor het geld en een gleufje voor het ticket. Als je één van de drie kan saboteren is het gedaan met betalen. Piepschuim, lijm, een goedgeplaatst frietstokje of een simpel laagje verf en het wordt praktisch onmogelijk om nog te betalen, voor jou, en voor diegenen die achter je komen. Wat gaan ze ons maken? Niemand heeft nog een ticket, het was tenslotte onmogelijk er eentje te verkrijgen. En dit gaat zo door totdat je ziet dat ze de parkeermeter hebben opgelapt. En dan (en dit is het mooie eraan)... doe je het gewoon opnieuw. Het kan immers snel en gemakkelijk. Vertel het aan vrienden, en voor je het weet betaalt niemand nog in de buurt. Het is niet veel, maar het kan het leven toch wat gemakkelijker maken. En bovenal, moeten we er niet om smeken. We nemen het gewoon in eigen handen en doen er wat mee. Zalig gevoel toch...
***
In Leuven werd een motoragent, die foutgeparkeerde auto's aan het beboeten was, in elkaar geslagen door de 'foutparkeerder' (naast 'hangjongere' of 'wanbetaler' een nieuwe identiteit volgens het repressief vocabularium) en zijn broer. De man had eerst een boete gekregen, en weigerde zijn auto te verplaatsen. Dan moest hij zijn identiteit tonen, en daarop zette hij het op een lopen. Wanneer de agent hem had ingehaald, kreeg die wat slagen en trappen. En zijn motorhelm en handcomputer werden volledig vernield.
