Uitspraak van de week
In zowel Leuven als Brussel verschenen slogans tegen de gesloten centra aan respectievelijk een werf en het hoofdkantoor van Besix, één van de bedrijven die mee aan het nieuwe gesloten centrum in Steenokkerzeel bouwt.
Een werfleider van Besix deed daarop een opmerkelijke uitspraak: “Wij distantiëren ons van deze slogan. Daarenboven heeft onze werf [in Leuven] niets te maken met onze werf van het gesloten centrum in Steenokkerzeel. Besix doet niet aan politiek.”
Vergeef ons beperkt verstandelijk vermogen, maar wanneer mensen een slogan gaan spuiten tegen een bedrijf dat geld verdient met de opsluiting van illegalen, is het niet echt aan het bedrijf om zich daarvan te “distantiëren”. Wanneer je omwille van je schandelijke praktijken onder vuur genomen wordt, kan je geen ‘afstand nemen’ van de kogels, simpelweg omdat ze niet uit de loop van jouw geweer komen.
Je kan wel, zoals onze brave werfleider deed, proberen weg te duiken voor de kogels. Maar de manier waarop doet er wel enigzins toe. Ons lijkt dat het verband tussen een werf van Besix en de werf van Besix in Steenokkerzeel, nu ja, u raadt het al, Besix is. Het is volslagen absurd om te zeggen dat onze werf niets te maken heeft met onze andere werf.
Tot slot waagde de werfleider een laatste wanhopige duik om aan het spervuur te ontkomen: Besix doet niet aan politiek. Dat verhaaltje hadden we nog al eens gehoord, zoals met die zielige ondernemer van Michiels NV (die mee aan het gesloten centrum in Steenokkerzeel bouwt) daar in Heist-op-den-Berg, die zich na een reeks slogans in de omgeving van zijn bedrijf erover beklaagde “dat hij toch ook zijn boterham moest verdienen”. Maar het gaat wel even over wat meer dan ‘je brood verdienen’; het gaat over de bouw van een gevangenis. En het is een politieke keuze, zowel voor grote bedrijven als voor iedere individuele arbeider, om mee te helpen aan de bouw van gevangenissen.
Je bent eigenlijk een grote lafbek, meneer de werfleider. Het bedrijf waarvoor je werkt is miljarden euro’s waard en toch begin je al te huilen wanneer er een woordje kritiek valt. Het slachtofferrolletje dat je probeert te spelen gaat je niet zo goed af. Want als er al ergens over ‘slachtoffers’ kan gesproken worden, dan zijn het wel de duizenden mensen zonder papieren die opgesloten worden in de kampen die jij bouwt en vandaaruit gedeporteerd worden omdat ze niet over het juiste vodje papier beschikken. En vergeet tenslotte niet dat er veel mensen zijn wiens hart oplaait van vreugde wanneer jouw werven in de fik worden gestoken, en dat de enigen die misschien wat traantjes laten, je vrienden politiekers en collega’s kapitalisten zijn.
