Onderstaand pamflet werd aan scholen in het Leuvense uitgedeeld en verstopt tussen de schoolbanken en in de refters. Eind vorig jaar werd vanuit Leuven al opgeroepen tot een scholierenstaking, wat toen een zekere navolging kreeg die door directies allerhande verguisd werd.
Kaftpapier, schriften, balpennen en een jerrycan naft.
Na 2 maanden amusement was het dan weer zo ver, al van begin augustus smijten ze ermee naar je kop.
1 september, voor sommigen de eerste keer, voor andere de zoveelste.
1 september, het startsein van de dagelijkse sleur.
Leren is leuk, zeker samen met je vrienden. Maar of dat nu thuishoort in een soort van gevangeniskamp waar je tegen je zin je dagen slijt? Is educatie iets waar je zelf voor kiest? Leer je op school nuttige informatie waar je later zelf iets mee kan doen? Of is het een voorbereiding op de sleur die nog heel je leven terug zal komen?
School lijkt meer op een miniatuurversie van onze maatschappij. Wat je op school leert, zal je nodig hebben om vrij te zijn en een job te doen die je graag doet? Vrij zijn, maar toch heel je leven hard moeten werken? Voor wat? Om in het weekend al je zo mooi verdiende centjes uit te geven om dan opnieuw te kunnen gaan werken?
Op school leren ze ons allemaal hetzelfde; luisteren, zwijgen en binnen de lijntjes lopen. Het lijkt wel alsof het niet meer over algemene kennis gaat maar over het aanleren van discipline. De discipline die ons later helpt vooral niets fout te doen, braaf te gaan werken, kopen, kopen, kopen en tegen ons 65ste van een door de staat beheerde troostprijs langzaam de dood insukkelen.
Zei je daar schoolmoe? Gefrustreerde leerlingen?
Misschien eens het hele plaatje bekijken, en niet denken dat het alleen over school gaat.
Daar begint het wel bij, maar of we het nu ook zo moeten laten eindigen?
