Download hier nummer 10 van Buiten Dienst in PDF-formaat.
We zullen ons die dag nog lang herinneren, die eerste oktober. Een maand lang werden duizenden pamfletten en affiches verspreid en geplakt in de straten. Het ging goed de ronde, er zou een betoging plaatsvinden tegen de gesloten centra en tegen de gevangenissen aan het Brusselse Zuidstation. Een gelegenheid om samen op straat te komen, samen met allen, gekomen van overal en nergens, wiens bloed kookt bij het zien van tralies, prikkeldraad, rechters en cipiers en wiens hart verliefd is op de vrijheid. De politie heeft er alles aan gedaan om deze gelegenheid de kop in te drukken. Die avond was er niet alleen een aanzienlijke aanwezigheid van anti-oproereenheden rondom de verzamelplek, maar ook in de armere wijken, aan de gevangenissen van Vorst en Sint-Gilles, aan metrostations. Daarbovenop kwam nog een speciaal decreet dat alle samenscholing van meer dan vijf personen verbood.
Die avond waren velen teleurgesteld door deze gemiste gelegenheid. Daarenboven werden bijna tweehonderd mensen preventief aangehouden bij het naderen van het Zuidstation. In de kazerne werden velen van hen vernederd, bedreigd, geslagen en mishandeld. Die avond betaalde het politiecommissariaat in de Marollen er deels de rekening voor. Vijftig gemaskerde mensen vallen het kantoor aan, haar ramen worden verbrijzeld, de flikkenwagens ervoor buiten werking gesteld en twee flikken verwond. Een beetje later worden vier kameraden in de omgeving aangehouden; deze vier zitten nog steeds in voorarrest op beschuldiging van deelname aan deze aanval die, laten we het klaar en duidelijk zeggen, juist was gemikt.
Twee dagen later komen honderden gevangenen in Lantin in opstand wanneer de directie het bezoek afschaft. Gebroken ramen, beschadigde infrastructuur, rellen met de flikken die massaal interveniëren.
Een week later antwoorden de gevangenen van Doornik op de mooiste der mogelijke manieren op de staking van de cipiers die wederom meer veiligheid eisen: ze komen in opstand, veroorzaken grote schade in de gevangenis en proberen de bak in de fik te steken. Een uur later volgt een echo van deze opstand wanneer een niet verafgelegen commissariaat aangevallen wordt met molotovcocktails.
Acht dagen later worden explosieven over de gevangenismuur van Mons gesmeten. Enkele gevangenen bedienen zich ervan om de muur en de poort te proberen opblazen – wat jammer genoeg mislukt. Tientallen andere gevangenen die zich eveneens op de binnenplaats bevonden maakten zich reeds klaar om wat vrije lucht in te ademen.
Twee weken later wordt de staking van de cipiers van Brugge begroet met een brandstichting in de cellen van de isolatiemodule. Twintig gevangenen worden geëvacueerd, de schade is aanzienlijk, deze gevangenis binnen de gevangenis lijkt intussen gesloten te zijn. De volgende dag breken er in andere secties van de gevangenis eveneens rellen uit; de speciale interventie-eenheid valt de gevangenis binnen om de opstand de kop in te drukken.
En ondertussen – maar wat doet de tijd ertoe aangezien we die onszelf toeëigenen wanneer we in opstand komen – raakt, eens te meer, een golf van aanvallen in de straat de bedrijven die geld verdienen met gevangenissen en gesloten centra.
Wat valt er te zeggen? Wat valt er te zeggen aan een Staat die denkt de strijd in en tegen haar kerkers te kunnen afremmen en lamleggen door meer flikken de straat op te sturen, door meer gevangenissen te bouwen? Niets. Altijd hebben we alleen maar minachting gevoeld voor de Staat en haar dienaars. Altijd hebben we de woede gevoeld die ons aanspoort om de Staat te bestrijden met alle wapens die we gepast achten, gisteren zoals vandaag, geladen met het verlangen naar vrijheid.
Tegenover de opsluiting van onze kameraden, tegenover de opsluiting van jullie naasten, tegenover de opsluiting tout court, laten we onze moed bijeenrapen. De koude van de herfst die dichterbij komt, kan ons niet doen vergeten dat één vonk volstaat om de prairie in vuur en vlam te zetten.
