Op 13 december 2010 gingen in Gent schepen Tom Balthazar (sp.a) en Christophe Peeters (open-vld) in debat met 'de Gentenaars', naar aanleiding van de 'Wonen is een recht' campagne.
Deze campagne is “een initiatief dat ontstaan is vanuit een gemeenschappelijke nood aan organisatie en discussie rondom het recht op wonen”.
En zoals schrijver dezes enigszins verwachtte, werd het een ergerlijk schouwspel. Aan de ene kant had je de twee stedelijke overheidsprotagonisten en aan de andere kant de verplichte oppositie met enerzijds iemand van Groen! Samenlevingsopbouw en een professor van... iets. Daarnaast had je enkele krakers en (andere) anarchisten.
Maar weet je, eigenlijk heb ik niet veel zin om in te gaan op de details van die avond, ook al bestaat er wel degelijk zoiets als een woonproblematiek. Het is zeker waar dat de huurprijzen de pan uitswingen. Dat er leegstand gecreëerd wordt waar enkel speculanten voordeel uit halen. Dat vele woningen van vocht doordrongen koten zijn. Dat huisbazen mensen die een woning nodig hebben tegen elkaar kunnen uitspelen. Dat ze hun eigen criteria kunnen opstellen; geen werk? Andere huidskleur? Vreemde naam? Dat mensen veel betalen voor dingen waarin ze ziek worden... Feiten waar krakers en anarchisten terecht op wijzen en een andere mogelijkheid naar voren schuiven. Namelijk zelf en direct in actie schieten om de controle over je leven (voor een stukje) terug in handen te krijgen. Dit in tegenstelling tot de politieke opponenten die vasthouden aan de gang van zaken... maar dan zogezegd toch anders zijn.
Het laatste wat we als anarchisten moeten doen, is deelnemen aan een democratisch schouwspel waar we enkel tot figuranten gereduceerd worden. Wat hebben we aan zaken zoals technische details waar er zoveel procent aan sociale woningen voorzien is? Of aan het financiële aspect dat “Vlaanderen meer zou moeten investeren in stedelijk woonbeleid”? Laat dit spel maar over aan beleidsmakers en haar oppositie. Met hun gegoochel met tabellen en cijfers, punten en komma's, beleid en budget. Met hun taal die levens reduceert tot statistieken en enkel in termen van macht kan denken. Dit zou een taal moeten zijn die we weigeren te spreken. Ik heb totaal geen boodschap aan het medelevende gefrons van de roze socialist of aan de harde kapitalistische logica van de liberaal. Of het nu een rode of een blauwe M&M is, binnen zien ze beiden even bruin en denken enkel aan de prestigieuze uitstraling van de stad. Een economische logica waarin de stad een product wordt dat zich moet verkopen. En ach ja, hun democratie vereist tegenspraak en alzo verkrijgen hun schijnopponenten nog een parkje hier en een procentje sociale woning daar. Iedereen moet nu eenmaal tevreden gehouden worden, nietwaar?
Deze debatavond was dus een maat voor niets. De roden en de blauwen gingen voldaan naar huis want hun publieke verschijning was volbracht. De 'tegenstander' heeft zijn zegje kunnen doen, al was het voor de deelnemende anarchist met een wrange nasmaak want alles bleef zoals het was.
Zulke momenten van inspraak moeten we dus pertinent weigeren. In debat gaan met diegenen die denken te kunnen beslissen over onze levens, is een doodlopende straat. Enkel pek en veren kunnen ze voor mijn part nog krijgen.
Onze verlangens zijn nu eenmaal oneindig en laten zich niet vatten in een logica van cijfers en toegevingen. Om dan nog maar te zwijgen over 'rechten'. We hebben geen rechten nodig om te nemen wat ons toebehoort. Als individuen zijn we wie we zijn en daar hoeft niemand verantwoording aan bovenaf voor af te leggen.
Iemand die in Gent verblijft.
