Vragen over het conflict rondom het interprofessioneel akkoord
Het zoveelste akkoord dat de werknemers dieper in de miserie duwt. Nu noemt het interprofessioneel akkoord, morgen zal het weer een andere naam hebben. De vakbonden roepen op tot stakingsdagen waardoor er al duizenden mensen op straat kwamen en stakingspiketten werden opgericht. Maar wat willen al deze mensen? Hier ga ik niet over speculeren. Mijn vraag is of eender welk akkoord ons ooit ten goede komt? Of juist onze ellende verankert...
Als ik eerlijk ben, krijg ik altijd een grijns op mijn gezicht als ik hoor over stakingen. Zeker als ze de normaliteit op hun kop zetten. Maar ook wordt ik ongelukkig van de eisen die naar voor geschoven worden door de mensen die aan het protesteren zijn. De waan dat er een akkoord kan gemaakt worden tussen armen en rijken, werkgevers en werknemers, het volk en de staat. Zolang mensen toegevingen vragen aan de heersende groep, of vragen dat ze minder hard slaan, zonder ooit harder terug te slaan, zullen zij altijd tot de uitgebuiten horen en zal de situatie nooit veranderen. Zolang de bedelaar blijft bedelen, zal hij bedelaar blijven.
Ook zou ik graag even de vakbond in vraag willen stellen. Dat men vroeger in de vakbonden de grote redder heeft gezien, is misschien enigszins begrijpelijk. Er was ook een zekere strijdvaardigheid en bepaalde doelen werden bereikt. Later werd toch maar al te duidelijk dat de vakbondsstrijd nooit echt iets zou veranderen, integendeel zelfs. Maar nu is de functie van de vakbond gewoon steeds belachelijker. Strijdvaardig stelt ze zich alvast niet op, integendeel. Ze gedraagt zich als buffer, tussen arm en rijk. Ze zorgt ervoor dat rijken niet “te boertige” dingen doen. En visa versa zorgt ze ervoor dat het protest binnen de baantjes geleid wordt. En proberen ze de protesten te kanaliseren. Door dagen van actie aan te kondigen, en zo te beslissen wanneer en hoe er geprotesteerd wordt en ook wanneer niet. En dat lukt hen in veel gevallen ook.
Nee, voor mij is het duidelijk! Er kan geen vrede zijn tussen arm en rijk. Een akkoord zal onze miserie verankeren, en de weg naar vrijheid steeds bemoeilijken. Maar ik wil hier niet elke schreeuw van protest de grond in deuken. Ik hoop dat mensen snel door hebben dat als ze willen dat er iets verandert, ze het zelf zullen moeten doen. En het niet overlaten aan vakbonden of partijen die allemaal hetzelfde machtsspelletjes spelen. Dat mensen het initiatief in eigen handen nemen en zelf de middelen en methodes van strijd bepalen.
Er kan geen akkoord zijn met de vijand! Kijk naar wat er in Frankrijk gebeurd is rond de pensioenen. Grote betogingen, stakingspiketten, heel het land leek lam te liggen. Toen het conflict uitdoofde, is de nieuwe pensioensregeling gewoon doorgevoerd Er bestaat alleen maar de waan dat er compromissen gesloten kunnen worden. Als het echt nodig is dan zullen ze het zo in onze strot rammen.
Enkele episodes uit het conflict rondom het interprofessioneel akkoord
30 januari – In Charleroi leggen stakingen een groot deel van de industriële en handelssector plat. Meerdere supermarkten en industriezone’s worden geblokkeerd door stakingspiketten. Op andere plaatsen in Wallonië breken in een aantal bedrijven stakingen uit; er vinden eveneens een aantal blokkades plaats.
4 februari – Tijdens de twee actiedag, wordt vooral Vlaams-Brabant getroffen. Alle industrie rond Tubize en Nijvel ligt lam. In andere Waalse steden wordt de toegang tot supermarkten en industriezone’s geblokkeerd door piketten.
11 februari – Een groot deel van de economie in het industriële bassin van Charleroi wordt geblokkeerd door stakingspiketten. Voor de eerste keer sinds het begin van het conflict, schiet ook de bouwsector in actie: vele werven liggen lam, alle grote betoncentrales worden geblokkeerd. Ook blokkeren piketten de toegang tot een aantal administraties zoals de Waalse VDAB, de RVA en het OCMW.
18 februari – Een groot deel van de economische activiteit in het Luikse wordt lamgelegd door stakingen en piketten. In het bijzonder de staalarbeiders spannen zich in om de strategische toegangen tot industriezone’s te blokkeren. Er vindt eveens een betoging plaats van 8000 mensen. Ook in Verviers wordt de grootste industriezone tijdelijk geblokkeerd, net zoals de toegang tot de kerncentrale van Tihange waardoor de werknemers de centrale niet binnenkonden. In Nijvel blokkeert een betoging van 400 mensen een tijdlang de belangrijke verkeersader van de E19 waarna ze door de straten van Nijvel trekken. In Brussel bezetten 300 mensen enkele uren het gebouw van het Belgisch Verbond der Ondernemers (VBO). In Antwerpen antwoorden zo’n 2000 mensen op de betogingsoproep van de socialistische vakbond; een staking daar legt ook een groot deel van het openbaar vervoer plat.
