Een relaas naast andere
We waren daar, met een veertigtal voor het gesloten centrum van Vottem. Onze harten nog altijd warm van de berichten over de opstand in het kamp van Steenokkerzeel een week geleden, en van de mogelijkheid van een ontsnapping binnen handbereik. Een levendige bende, vastbesloten. Mensen beklimmen de hekken, anderen beginnen erop te slaan. Er wordt geroepen en geroepen, pétards ontploffen, vuurwerk wordt afgestoken. Er is er één die niet deftig werkt, luide ontploffing. Zo'n boem voor dit walgelijke gebouw doet deugd. Enkele buurtbewoners komen op straat, de glimlach om de lippen. Na de brand een week geleden in Steenokkerzeel, die tweederde van de gevangenis vernield heeft, werden enkele opstandelingen overgebracht naar onder andere Vottem. Van de 150 mensen zonder papieren die gewelddadig ontruimd werden uit een bezet gebouw in Anderlecht, werden 10 opgesloten in Vottem, 5 zijn al op een deportatievlucht gezet. We komen aan kort na 17u, de gevangenen zijn juist naar binnengegaan, en er was weinig reactie van binnen. Wanneer kniptangen over de hekken vliegen, horen we vreugdekreten. Na een klein half uurtje, vertrekken we in betoging en passeren we langs de cipiers die massaal zijn opgedaagd. Ze worden uitgescholden in alle talen. De betoging daalt af richting Citadelle onder het roepen van “Solidarité avec les sans papiers, avec les révoltés”, “Brique par brique, mur par mur, détruisons toutes les prisons”, “Freedom for all, break that wall”. Twee keer worden barricades opgeworpen in een poging de flikken die volgen, te vertragen. Op een moment komen de flikken van voor, we haken in en passeren de versperring. Ze proberen een kameraad te pakken, we trekken haar los. Eén flik krijgt een stoot in het gezicht. Na de chaos komen meerdere flikkenvoertuigen van verschillende hoeken. Enkele personen worden gewelddadig tegen de grond gegooid. Anderen worden in de omgeving gearresteerd.
Even later ben ik opgesloten met een vijftiental anderen die de flikken van de straat geplukt hebben. Weigering om de identiteitskaart te geven. Weigering om hen vriendelijk te antwoorden. Handboeien om. In de combi horen we over de radio dat een voertuig beschadigd is op het terrein van de gevangenis. Dat er oproer is in het gesloten centrum. We kruisen verschillende patrouilles die zich in de richting van het centrum begeven. We zullen er niet veel meer van te weten komen.
We belanden in de kooien van het politiebureau van Herstal, dat kleine dorpje dat ook de wapenfabriek FN huisvest. FN dat zijn wapens een beetje overal ter wereld naar toe stuurt om de gerevolteerden af te slachten. Wanneer de Staat haar zakken vult met grote wapendeals, moet ze niet verbaasd zijn als ze ook daadwerkelijk gebruikt worden. Hypocrieten.
In het commissariaat worden sommigen gedwongen om zich helemaal uit te kleden, drie keer door te buigen. De flikken wouden konten zien. Dezelfde flik die ons diep vernederd had tijdens het fouilleren bij de arrestatie (ze gaat in onze onderbroek, betast onze borsten), heeft nog eens plezier. Een kameraad begint te roepen, de anderen antwoorden. Nadien proberen ze foto's te nemen. De eerste die moet gaan, verzet zich woest. Vier flikken springen op haar, houdgreep, uitgetrokken haren. Ze roept, de anderen antwoorden, slaan op de celdeuren. Ze volhardt. Geen foto's. De flikken hebben er genoeg van en laten de zaak vallen. Daarna volstaat een simpele “neen”. Bij niemand wordt een foto genomen. Als de strijd loont. Na enkele “neen, ik weiger”, doen de flikken zelfs geen moeite meer om verklaringen af te nemen, zelfs niet om de weigering om een verklaring af te leggen te laten ondertekenen. Rond 20 u wordt iedereen vrijgelaten.
Alles gaat door. Groeten aan de gerevolteerden van Steenokkerzeel, aan de gerevolteerden van overal, aan de kameraden (Olivier, Dan, Ivan) die op dit moment opgesloten zijn in een gevangenis in Parijs voor hun strijd tegen de gesloten centra, tegen alle opsluitingen. Hun strijd, zoals de onze.
