Het interprofessioneel akkoord wordt betwist in de straat
Wordt daar de stormklok geluid ? Actiedagen elke vrijdag, oproep tot algemene staking op 4 maart? De bazen van de socialistische bonden werden voorbijgestoken door hun basis en voelden zich verplicht om nee te zeggen aan het nieuw interprofessioneel akkoord. Want dit akkoord, een bezuinigingspil die deze “regering van lopende zaken” graag in alle stilte had doen slikken, botst sinds begin februari op blokkades van en stakingspiketten aan industriezone’s, distributiecentra en winkels rondom Brussel, Charleroi, Namen en Luik. Daarmee worden de stakingen kracht bijgezet die reeds in bepaalde sectoren uitgebroken waren.
Het interesseert ons maar weinig om de details van dit nieuwe akkoord te becommentariëren. Het gaat eenvoudigweg om een verzwaring van de arbeidsomstandigheden zowel voor arbeiders als bedienden; over een bevriezing van de lonen voor de komende jaren; over een zoveelste flexibiliseringsronde van de arbeidsmarkt met alsmaar meer precaire contracten en gesnij in de sociale zekerheid. We kunnen dus stellen dat dit akkoord van dezelfde familie is als wat er in Griekenland, Italië, Portugal, Frankrijk en Ierland onlangs gestemd werd: “we gaan jullie zwaarder uitbuiten, de tijd van de cadeaus is voorbij.”
Wij hebben nooit willen onderhandelen over de omstandigheden waarin we uitgebuit worden. In die zin, kan dit interprofessioneel akkoord ons geen reet schelen. Maar we willen daarentegen wel elke gelegenheid aangrijpen om banden van strijd te smeden met diegenen die de kapitalistische uitbuiting niet zonder morren willen ondergaan; elke gelegenheid aangrijpen om de economie die ons leven verkloot en ons tot slaaf van het geld maakt te vertragen, te blokkeren en te saboteren.
Wetende dat de vakbonden, zelfs als ze zich op dit uur een beetje strijdbaar tonen, altijd de brug zullen zijn tussen de uitbuiters en de uitgebuitenen, zullen we ons ook in dit gevecht achter geen enkele politieke of syndicale vlag scharen. Zoals altijd, zullen we onze eigen strijd voeren, een autonome en zelfgeorganiseerde strijd om het kapitalistische systeem te vernietigen. Wij moedigen dan ook iedereen aan om degenen die beweren in hun naam te praten te argwanen en om vooral zelf op de vragen te antwoorden. Want wil je blijven creperen aan het werk, wil je de eeuwige verliezer blijven in de wedren om geld, wil je verder vergiftigd worden door de industrie en de technologie? Wil je geen tijd hebben voor niets anders dan voor werk?
Laat ons dan de uitdaging aangaan om te vechten tegen de economie als dusdanig en bruggen slagen tussen de verschillende gevechten, of die zich nu uiten in de vorm van rellen in de armere wijken, van opstanden in de gevangenissen en de gesloten centra, van bezettingen door sans-papiers en, waarom ook niet, van de dagen van woede die momenteel de Arabische landen in vuur en vlam zetten.
Wat kan er nu dan gedaan worden? Wij denken dat we voor alles moeten proberen om met al onze krachten olie op de smeulende vuurtjes te smijten, om het vermogen om strijdinitiatieven te nemen te ontrukken aan de klauwen van politieke en syndicale huichelaars. Laten ons dus weigeren om ons te laten opsluiten op een louter symbolisch actieterrein, laten we de centralisering weigeren. Het is mogelijk om op een diffuse manier te handelen, met andere woorden, overal en op alle momenten, voorbij de voorziene actiedagen, betogingen en mediatieke hoogmissen. Laten we de economie en degenen die ervan profiteren pijn doen, de economische circulatie blokkeren en de stekker van de machine uit het stopcontact trekken. Vanuit die conflicten kunnen nieuwe manieren om ons te verenigen ontstaan, vandaaruit kan de verbeelding groeien om een wereld te denken die totaal anders is, een wereld zonder geld noch bazen.
