Drie mensen worden veroordeeld tot dertig jaar cel voor het doden van een politieagent
Op een decembernacht in 2007 botsen drie mannen bij het stelen van een auto in Lot op een politiepatrouille. Er wordt gevuurd op de combi en één van de twee agenten sterft, de andere raakt gewond. Ook één van de vluchtende mannen raakt gewond, maar de drie kunnen weggeraken. Het land staat in rep en roer en de algemene ontzetting is groot. Vrijwel meteen wordt de dode agent ten hemele gedragen, gepakt en gezakt met steunbetuigingen en eremedailles. Als een gevallen held die veel te jong is moeten gaan. De mannen die het eerst gevuurd hadden werden in één trek naar de hel verbannen. Als harteloze onmensen die voor niets terugdeinzen, en waarvoor geen enkele straf te zwaar kan zijn. Zoveel jaren later zitten drie mannen op de beklaagdenbank en worden veroordeeld tot dertig jaar, wat had je gedacht...
Voor alle duidelijkheid. Ikzelf vind niet dat mensen die op een gegeven moment op de politie schieten en daarbij een leven nemen daarvoor harteloze mensen zijn. Nog veel minder heb ik respect voor de politie, of krijg ik er enig respect voor wanneer ze door omstandigheden de pijp uit gaan. Wat ik zie in deze samenleving is een geweldsmonopolie (een alleenrecht op het gebruiken van geweld) van de staat. Zij zet de regels uit van het dagelijkse leven en gebruikt geweld om deze te handhaven. Intimidatie met boetes en gevangenisstraf tot het effectief doden van mensen wanneer dit de 'gepaste' manier van handelen blijkt. Om de zoveel weken worden ook hier in België mensen doodgeslagen door de politie, sterven ze in de bak, of worden ze getroffen door de kogels van de dienstwapens. Nooit wordt dit onmenselijk geacht, nooit worden de verantwoordelijken moordenaars genoemd, nooit wordt op hen gespuwd omwille van wat ze werkelijk zijn: dienaars van dit systeem die er zijn om diegenen die op één of andere manier dit gehele systeem niet aanvaarden het zwijgen op te leggen. Laat het dan even begrijpelijk zijn dat de opgejaagden van dit bestaan ook soms aan hen het zwijgen opleggen. Ik kan dit begrijpen, ik kan voor dezelfde keuze komen te staan. Al denk ik dat het nooit een gemakkelijke keuze kan zijn. Een simpele verheerlijking van geweld zegt me helemaal niets. Wat mij interesseert is of geweld gebruikt wordt om anderen te onderdrukken of dat het tégen onderdrukkers is gericht. En dan nog blijven het loodzware keuzes. Als het voor sommigen louter bijzaak wordt om iemands leven te nemen heb ik met hen weinig gemeen, zelfs als het flikken zijn die vallen.
Dat eeuwige rookgordijn dient weggeblazen te worden. De flikken, met de steun van de media, worden steeds voorgesteld als de helden die in weer en wind hun eigen veiligheid op het spel zetten om het voor ons allemaal leefbaar te houden. Terwijl we altijd opnieuw mogen voelen dat dit in de praktijk iets geheel anders betekent. Ja, ze zetten hun veiligheid op het spel, maar niet voor mij, eerder tegen mij en tegen mijn ideeën. Zij zijn de beschermers van de miserie van het geld en de bestaande machtsverhoudingen. Ze zijn bereid ter ere van wet en koning te sterven. Als dit dan ook gebeurt ga ik er geen slaap om laten.
