Over het studentenprotest voor een regering
In verschillende steden zijn al acties op poten gezet, in Brussel heeft enkele maanden geleden een heuse betoging plaatsgevonden en binnenkort is het weer van dat. Studenten voorop, gevolgd door een kudde modelburgers, allen achter een spandoek van welgemeende bezorgdheid en goede intenties. Hun missie: een sterk signaal geven aan de politiekers. Hen duidelijk maken dat het nu wel eens tijd wordt om zich te gedragen als volwassenen en algauw een regering te vormen. Als dat geen geniaal staaltje van knalharde democratie is dan weet ik het ook niet meer... Ik word er kotsmisselijk van.
En dat terwijl er momenteel zoveel mooie redenen zijn om uit je kot te komen. Want terwijl onze toekomst de straat optrekt om mensen die ons het leven zuur maken een hart onder de riem te steken zijn er, ver weg en dichtbij, wel degelijk mensen aan het vechten tégen diegenen die hen het leven zuur maken. Enkele weken geleden stierf een man in Charleroi enkele uren nadat hij in elkaar geslagen was en gearresteerd werd door de politie. In de dagen die volgden werden agenten aangevallen in hun commissariaten en op straat. De geüniformeerde smeerlappen werden energiek getrakteerd op stenen en molotovcocktails. Enkele dagen voordien werden in Brussel flikken bestookt met projectielen en houten stokken wanneer ze iemand probeerden te arresteren. En ook in Antwerpen zijn mensen vorige week de flikken te lijf gegaan. In Vottem werden op een jaarlijkse betoging tegen asielcentra enkele toegangspoorten van het plaatselijke asielkamp afgebroken en begaven mensen zich feestelijk op de wandelplaats voor de gevangenen.
En dan hebben we het nog niet over al die andere plekken op deze aardbol waar mensen momenteel aan het vechten zijn tegen de omstandigheden waarin ze gedwongen worden. De studentenprotesten in Engeland die regelmatig uit hun voegen barstten, de vele revoltes in de asielkampen in Italië, de mensen die hun strijd voortzetten in de Arabische landen, zelfs na toegevingen van de nieuwe heersers hier en daar, die een groot deel van de opstandelingen het zwijgen hebben kunnen opleggen. En dit zijn maar flarden van wat er zich dagelijks afspeelt. Denk aan al die momenten en plekken waar mensen aan het opstaan zijn, voor hun verlangens, voor hun waardigheid, voor hun vrijheid. Maar nee, laten we met z'n allen naar Brussel trekken om enkele maatpakken die medeverantwoordelijk zijn voor de kidnapping van ons leven op hun plichten te wijzen. Je kan ermee lachen of er om huilen. Ik zou ermee lachen, zou het niet zo overduidelijk zijn dat al die betogende strevers staan te trappelen om binnenkort de plaats in te nemen van al wat macht heeft in deze samenleving. Maar vergeet het maar dat ik aan hun deur zal staan om hen aan te moedigen hun werk goed te doen. Als ik hen al iets te zeggen heb, zou het zijn nooit op beide oren te slapen. Want niet iedereen verheerlijkt de huidige gang van zaken, en niet iedereen legt zich neer bij het beperkte bestaan dat door de democratie voor hen uitgetekend wordt. En dus kunnen er oneindig veel onrustige nachten volgen...
