Kort maar ongemeen gemeend wil ik wat bedenkingen met jullie delen over de vakbond. Sommigen zullen dit niet de gepaste moment vinden voor kritiek. Net nu we een niet weinig opgevolgde stakingsdag achter de rug hebben waarop mooie dingen zijn gebeurd, waarvan de meeste als niet georganiseerd dan toch gesteund werden door de vakbond. Nu, daarom net, kan ik me geen beter moment bedenken. Als er gevochten wordt kan je maar beter weten hoe en waarvoor eenieder ten strijde trekt. Al was het maar om niet ongewild bij één of ander leger ingelijfd te worden of je te laten begrenzen in de keuze aan wapens door zelfverklaarde bevelhebbers.
Als vrijheidslievende mens ben ik tegen de vakbond. Ik kan niet anders! Ik wil naar een zo groot mogelijke vrijheid streven en wil mezelf daar alle instrumenten voor geven die me gepast lijken. Op beide vlakken (doel en middelen dus) kruist de vakbond m'n pad. Niet als metgezel, maar eerder in de vorm van een blokkade. Ik wordt dan tegengehouden en aangemaand om niet zomaar los te lopen, en de door haar uitgestippelde wandelwegen te volgen...
Concreet, laten we beginnen bij het begin. In essentie is de vakbond een gesprekspartner aan de economische tafel. Ze mag er dan nog af en toe ruzie maken, haar taak zal altijd blijven om er een dialoog op te zetten om tot compromissen te komen. Want dat is toch wat ze altijd wil, aanvaardbare oplossingen vinden voor alle partijen, waarvan er één de werknemer moet zijn. Daarom schuift ze aan de tafel en werpt ze de tafel niet omver zodat er een duidelijke barricade zou komen te staan tussen haar en de bazen en managers. Nee, de vakbond omarmt een onderhandelingspositie, en van daaruit zijn de mogelijke eisen nu eenmaal beperkt. Het zal altijd gaan om draaglijke omstandigheden voor de arbeiders binnen de economie, en zal nooit de economie op zich in vraag stellen, of zich keren tegen hoe de dingen eigenlijk in elkaar zitten.
De vakbond heeft ook de irritante neiging om elke vorm van kwaadheid op de werkvloer in banen te leiden. Overal heerst de idee dat als er een zekere ontevredenheid in je huist je je bij de vakbond moet aansluiten om er iets mee te kunnen aanvangen. En verder bepaalt zij dan uiteraard het protest, en hoe dat in z'n werk moet gaan. Meestal wordt er dan gekozen tussen de oude gouden staking, piket of betoging. En vooral enkel en alleen op het moment dat door de vakbond opportuun wordt bevonden. Zeg nu zelf, zo'n algemene actiedag zoals de vierde maart, ik denk dat er interessante dingen zijn gebeurd, maar je moet toch toegeven dat zoiets uitgevonden is om niet meer protest aan te moedigen dan wenselijk is. Het feit dat een zeker conflict slechts op een wel afgebakende dag leven wordt ingeblazen is al op z'n minst een enorme beperking te noemen, maar dat die dag dan nog een vrijdag is, is ronduit saai. Saai, maar begrijpelijk. Op zaterdag moeten veel mensen niet werken en is de kans kleiner dat het economische ritme verder verstoord wordt. Als zo'n dag op een maandag zou plaatsvinden daarentegen wordt de mogelijkheid groter dat een ongestilde honger bij heel wat boos werkvolk de rest van de week voor ongemakken zorgt. Nee die beslissing zal wel genomen zijn om aan die onderhandelingstafel geen bruggen op te blazen, dat spreekt voor zich.
De vakbond probeert ons op allerlei manieren te kortwieken, en dat is een deel van haar functie (lees: compromis aan de tafel met bazen en managers). Ze tracht ons onze ideeën en energie uit handen te rukken en hoopt dat we deze zo zullen vergeten, en dat we op termijn slechts de taal van de vakbond weten te spreken. En daar heb ik lekker geen zin in!
