Het geluid van de wekker, de eerste vernedering van de dag
Het geluid van de wekker die je uit je diepste dromen sleurt, terug naar de oppervlakte van het bestaan: het begin van weer zo’n dag die uit je handen gerukt wordt, die de jouwe niet meer is. Door de noodzaak aan geld. Door het geloof in de het heilige werk.
Het geluid van de tram, metro, bussen, de zoevende treinen, toeterende auto’s en rinkelende fietsbellen. Het geluid van gehaaste passen op elke hoek van de straat. De klok die tikt, ik moet voortmaken, tikt, ik mag niet te laat zijn, tikt, de race naar het werk. Onderweg botsen mensen tegen elkaar, drummen ze de ander in een hoek wanneer ze het overvolle openbare vervoer induiken, lopen ze over iedereen heen in hun rechte lijn op weg naar de bureaus, de fabrieken, de winkels.
En dan… het geluid van het kind dat nog lacht, verstomd door het bevel stil te zijn. Stil te zijn, te midden van de waanzin van al dit agressieve lawaai, deze kakofonie van een wereld die draait, draait, draait, draait om geld en slavernij. Stil te zijn, in deze wereld als een snelkookpan, die op ontploffen staat door een opeenstapeling van razend lawijt, gewelddadig geluid, sneller, sneller, sneller…
Geluiden van computers, geluiden van machines, geluiden van gsm’s. Biep-biep-aandacht-biep… Geluid van elektronica. Wegenwerken, bouwwerven, sirenes. Een mens is in staat zich aan te passen aan de bruutste omstandigheden. Tot we niet meer voelen, niet meer weten wat er scheef zit. Niet meer begrijpen waar de leegte in ons lichaam juist vandaan komt. Die leegte die veroorzaakt wordt door een doorlopende aanval op onze gevoelens, door een ononderbroken aanpassing aan deze agressiviteit, het kweken van een olifantenhuid en denken dat dat ons moedig en sterk maakt. Een leegte, op alle plaatsen waar we vol zouden kunnen zijn van bruisend leven.
Onszelf kromtrekken, zodat we recht kunnen blijven staan in een scheve wereld. Onszelf wijsmaken dat het zo hoort, of er echt in geloven en anderen ertoe dwingen. Een onderdeel worden van deze razernij. En vooral… vergeten dat het ook anders zou kunnen. Stel je voor… Eén moment… Stel je voor, een wereld zonder loonarbeid. Een leven zonder de mottige concurrentie die gestimuleerd wordt door het werk. Zonder de achterdocht en controle tussen mensen, zonder de duizenden dwangbuizen waarin we keer op keer gewrongen worden of onszelf wringen. Een leven zonder de problemen veroorzaakt door geld, bevelen, armoede, aanslepende vermoeidheid. Het lijkt de moeite waard.
Om af te sluiten… Het geluid van mensen die de bureaus van Forem in Luik binnenkomen. Nee, niet de passen van de onzekere en geïsoleerde werkloze die op het matje geroepen wordt door de controle. Vandaag, 4 maart 2011, zijn het de trefzekere en solidaire passen van gemaskerde stakers. De bureaus worden ondersteboven gedraaid, het geluid van bevrijdende vernieling doorbreekt dat van de computers, dat van de betutteling en vernedering waarmee de lucht van deze lokalen vol zit. Het geluid van leven breekt de doffe wereld van verplichte arbeid open…
