Duizenden en duizenden doden en vermisten, miljoenen ontheemden. Tot nu toe. Hele steden werden weggevaagd. Het is alsof Japan niet getroffen werd door een aardbeving, maar door kernbommen. Alsof de huizen niet verwoest werden door een tsunami, maar door een oorlog. En inderdaad, dat is het ook geweest. Maar de vijanden die zo hard toeslaan zijn niet de aarde of de zee. Dat zijn geen wraakinstrumenten van een natuur die we als vijandelijk beschouwen. De vijand, dat zijn wijzelf. Wij zijn de oorlog. De mensheid is de oorlog.
De natuur is simpelweg haar grootste strijdperk. Wij zijn de oorzaak van de overstromingen omdat de atmosfeer gewijzigd wordt door de industriële activiteit. Wij hebben de rivierbanken gebroken door hun bedding te cementeren en hun oevers te ontbossen. Wij hebben de bruggen doen ineenstorten door ze te bouwen met goedkoop materiaal en zo de contracten binnen te slepen. Wij hebben hele dorpen weggevaagd en in plaats daarvan huizen gebouwd in risicozone’s. Wij hebben de planeet besmet door kerncentrales te bouwen. Wij hebben jakhalzen gekweekt door op elk moment alleen de winst voor ogen te houden. Wij hebben het nemen van preventieve maatregelen tegen gelijkaardige gebeurtenissen verwaarloosd omdat we alleen maar bezorgd waren over de bouw van nieuwe winkelcentra, stadions en spoorlijnen. Wij hebben toegelaten dat dit alles kon gebeuren en zich zal herhalen doordat we de beslissingen aan anderen delegeren, beslissingen die nochtans onze levens aangaan.
En nu, nadat we de wereld verwoest hebben om ons sneller te kunnen verplaatsen, om sneller te kunnen eten, sneller te werken, sneller geld te verdienen, sneller TV te kijken, sneller te leven, durven we dan te klagen wanneer we ontdekken dat we ook sneller sterven? Natuurrampen bestaan niet, er zijn alleen maar sociale rampen.
Als we geen slachtoffers willen blijven van onvoorziene aardbevingen, van brutale overstromingen, van ongekende virussen en ga zo maar door, dan zit er niets anders op dan te handelen tegen onze ware vijand: onze manier van leven, onze waarden, onze gewoontes, onze cultuur, onze onverschilligheid.
Het is niet de natuur waaraan we dringend de oorlog moeten verklaren, maar deze maatschappij en al haar instellingen.
Als we niet in staat zijn om ons een ander bestaan in te beelden en te vechten om dat te verwezenlijken, dan kunnen we ons nog enkel voorbereiden op sterven in dit bestaan dat door anderen uitgetekend en opgelegd wordt.
Sterven in stilte, zoals we altijd in stilte geleefd hebben.
[Tekst vertaald uit het Italiaans, van een poster die verscheen op de muren van Firenze]
