Buiten Dienst 16 downloaden
De democraten sturen hun geschut
Op 20 maart 2011 vallen de eerste bommen en raketten van de internationale coalitie op Libië. De gewonden worden naar het ziekenhuis gevoerd, er vallen doden. De oorlogsminister De Crem waarschuwt op de beeldbuis dat er weinig zachte beelden zullen komen, hij verkiest dat we niet kijken.
Het heeft de westerse grootmachten wat tijd gekost, maar nu zijn ze er allemaal over eens. Dictator Kadhafi is de vijand, hij moet weggejaagd worden met bommen. Een paar maanden geleden waren ze nog beste vriendjes, net zoals met de andere dictators van de Magreb. Gratis luxevakanties in exotische oorden op hun rekening, de sterren entertainen hen, en grote akkoorden worden afgesloten. En daar wringt het schoentje nu.
Het ligt er vingerdik op, Kadhafi is niet meer nuttig. Ofwel wordt hij van de macht gestoten door de opstandigen (weinig waarschijnlijk op dit punt), ofwel wint hij de controle terug door een slachtpartij van een groot deel van de bevolking, waarna de westerse leiders iets minder makkelijk zijn handjes kunnen schudden. Wat er ook gebeurt, de dictator komt niet meer van pas. Toppunt van hypocrisie: in Bahreïn bijvoorbeeld worden betogers afgeslacht door de politie en het Saudische leger, en daar hoeven ze hun heldenrol van behoeders van de mensenrechten niet op te nemen.
Maar nu zijn ze allen verenigd om de opstandigen die het mensgeworden Kwaad bevechten ter hulp te schieten? Wie gelooft hen nog? Uiteraard trokken ze niet daarom ten oorlog. Maar ze doen zelfs niet zoveel moeite om hun ware intenties te verbergen. De migratiestromen naar het Westen verhinderen, de olie behouden en verhinderen dat de 'moslimterroristen' de wapens nemen. Niet echt iets nieuws onder de zon dus, maar deze keer zonder Kadhafi, ze moeten het nieuwe terrein voorbereiden.
Migranten preventief opsluiten. Sinds jaren proberen duizenden mensen de Middellandse Zee over te steken, Europa te bereiken via het Italiaanse eiland Lampedusa. Er werden akkoorden gesloten tussen de Libische regering en de Europese om hier een einde aan te stellen. Diegenen die proberen te vertrekken worden mishandeld door gewapende ordediensten en zeepatrouilles (Libië en Italië hand in hand), ofwel kunnen ze verrotten in de drie kampen (1000 plaatsen) die gebouwd werden in Noord-Libië. Sinds het begin van de opstand in Libië, en in de naburige opstandige landen, grepen mensen hun kans om te vertrekken. Nu vluchten ze voor zowel de kogels van de Libische macht als de bommen van de westerse machten. In de Italiaanse vluchtelingengevangenissen is er al langer een strijd aan de gang. De kampen branden, mensen kunnen ontsnappen.
De olie in hun eigen zakken steken. Het Westen zou graag de olie en gasreserves uit Libië blijven plunderen, zoals ze altijd andere landen geplunderd hebben, of ze daar nu voor moesten koloniseren of handelsakkoorden sluiten.
Verhinderen dat de stoute moslims de wapens nemen. Opnieuw hetzelfde liedje. Wapens die de westerse machten trouwens aan Kadhafi verkocht hebben, een deel komt uit het kleine Belgische dorp Herstal. Poen ruikt lekker, aan wie we nu wat verpatsen. Uiteraard zijn we tegen mensen die anderen afslachten, of dat nu in de naam van god, het kapitaal of de democratie is. Alleen, wie zijn de terroristen? Voor Kadhafi zijn alle opstandigen leden van Al Qaïda, voor het westen is iedereen die de wapens tegen hen opneemt ook een terrorist. Voor hen is het zeer eenvoudig, het zijn allemaal terroristen en ze moeten gekortwiekt worden, in de naam van de wereldvrede.
Met die doelen voor ogen wordt de revolutie gestolen uit de handen van de Libiërs. De VS zijn druk bezig met hun diplomatie om hooggeplaatsten uit het oude regime weg te lokken en over te laten lopen naar de oppositie. Nu de NAVO-straaljagers over de dorpen en steden scheren, moet het verzet zich omvormen tot een reguliere landmacht. De shabaab (jongeren) moeten ingelijfd en gedisciplineerd worden. En ze moeten luisteren naar officieren die nog maar een week geleden de bevelen van Kadhafi uitvoerden. Op die manier lijkt de volksopstand meer op een veroveringsleger. De Westerse geallieerden hebben niets liever dan een leger en een regering die de « revolutie » leiden. Zij willen zo snel mogelijk een stabiel regime aan de macht dat de normale gang van zaken terug kan herstellen. Een scenario zoals in Egypte en Tunesië waar de confrontaties blijven voortduren, kan ze wel missen. Want ook in Libië zullen veel mensen niet tevreden zijn met oude leiders in nieuwe kleren of nieuwe leiders in oude uniformen. Maar wie gaat er zich verzetten tegen het nieuwe leger dat hen « bevrijd » heeft? En tegen de broodheren van de NAVO die hun werk niet gratis verrichten.
Oorlog is vrede, daar heb je een bedrog zo oud als de straat. Één ding is zeker: de Libische opstandigen hebben nood aan internationalistische solidariteit, als ze niet willen in de pan gehakt worden door de macht, ofwel door de brute repressie, ofwel door de zachte hand van de democratie.
Wanneer je van Benghazi naar het front in Ajdabya rijdt, passeer je een rekruteringscentrum van de rebellen. Normaal zouden mensen zich hier moeten aanmelden, maar de meesten laten het centrum links liggen en rijden op eigen houtje recht naar het front.”De jongeren zijn erg passioneel en er is een zeker wantrouwen tegen de voormalige legerofficieren van Kadhafi.”
