In een tijdperk waar woorden hun betekenis verloren lijken te hebben, waar de taal van de macht probeert binnen te dringen in al onze gesprekken, denken wij dat het des te onmisbaarder is om een inspanning te doen tot klare taal spreken. Laten we ophouden met als papegaaien te herhalen wat de kranten ons zeggen, wat de televisieschermen ons tonen, wat de machtigen ons willen doen geloven. Het gaat er niet om ten allen prijze akkoord te gaan, noch om wie dan ook te bekeren, maar om te spreken met onze mond, onze woorden, onze pijn en onze hoop.
Oorlog... of revolutie
Het begin van de bombardementen door de NAVO in Libië tegen de troepen die loyaal zijn gebleven aan Kadhafi markeerde een fatale overgang. Wat zonder enige twijfel in de kiem een gewapende opstand was van een aanzienlijk deel van de bevolking tegen het heersende regime, is beetje bij beetje aan het verglijden in een militaire oorlog. Buiten de zelfgeorganiseerde verzetskernen, die door de autoriteiten van alle zijden “irregulieren” genoemd worden, lijkt de opstand in Libië te degenereren tot een conflict tussen tegenovergestelde legers. En het is dan ook niet voor niks dat de “irregulieren” daar altijd erg wantrouwig gestaan hebben ten opzichte van de “officiële oppositie” die de hiërarchieën, de rangordes en de structuren van het Kadhafi-leger klakkeloos gekopieerd heeft. De militarisering van het conflict heeft feitelijk de mogelijkheid van een radicale omwenteling van de Libische maatschappij begraven. Nieuwe uniformen, nieuwe leiders, nieuwe autoriteiten zijn de obstakels voor degenen die willen experimenteren met andere sociale verhoudingen, met verhoudingen van solidariteit en wederkerigheid, van zelforganisatie van het sociale leven door de mensen zelf in plaats van een nieuw regime, nieuwe staatsstructuren, nieuwe leiders en nieuwe privileges.
Vandaag, in Libië, gaat het erom de opstandelingen die gevochten hebben en in de toekomst opnieuw zullen vechten voor een diepgaande verandering van de maatschappij op alle mogelijke manieren te steunen. Zoals een Libische anarchist zei, gaat het er nu om de chantage van de macht te weigeren, of die nu Kadhafi, officiële oppositie of Navo heet. Want de macht, alle macht, wil vooral de mogelijkheid van een sociale revolutie begraven door deze in de richting van een puur militaire oorlog te duwen. Laten we nooit diegenen vergeten die gevallen zijn in de strijd voor vrijheid, die de handschoen opgenomen hebben tegen een monsterlijk regime en daarbij slechts op hun eigen krachten rekenden en hun leven op het spel gezet hebben.
Ramp... of revolutie
Hetgeen in Japan gebeurd is, is geen natuurramp, maar een sociale ramp. Wat er gebeurd is in de Japanse kerncentrales is geen jammerlijk ongeluk, maar het trieste gevolg van een wereld vol fabrieken die hun vergif uitbraken, van kerncentrales die een zware en nefaste hypotheek gelegd hebben op het leven en op de vrijheid op aarde, van een economie die de planeet en de geesten vergiftigd en enkel luistert naar de rooftocht naar alsmaar meer winst voor de machtigen en de rijken.
In Japan werden na de ramp hele zone’s gemilitariseerd. Eerst bouwt de Japanse Staat kerncentrales, laat de belangen van de kapitalistische economie boven alles gaan, en nu wilt ze zich voordoen als enige die in staat is om de situatie te redden, om de ramp te beheren, om “de mensen te helpen”. Door een militair regime in te stellen in de vernietigde en bestraalde zone’s van het eiland, door een regime van wetenschappelijke controle in te stellen die de inwoners van deze zone’s reduceerd tot nummers, graden van radioactiviteit en proefkonijnen, versterkt de Staat haar greep op de bevolking. En beangstigd door de erg reële dreiging van een kernramp, holt de bevolking haar redder tegemoet...
Maar de oorzaak van een probleem kan er niet tegelijkertijd de oplossing van zijn; als de oorzaak blijft voortbestaan, vergroot het probleem alleen maar. En het probleem, dat zijn niet zozeer de natuurrampen, maar wel deze wereld van industrie en kerncentrales, van onleefbare grootsteden en verwoest platteland. Het is of de ramp in deze wereld permanent blijven maken, of radicaal van pad te veranderen, de economie en haar koning geld te onttronen, op te houden een heilig geloof te hechten aan de wetenschappers, te rekenen op experten om oplossingen te bedenken voor problemen die zijzelf gecreëerd hebben. Of de permanente ramp, of nieuwe manieren van samenleven uitvinden. Of de ramp van deze wereld van horror, of sociale revolutie.
Democratie... of revolutie
Na de vreugdekreten uit Egypte en Tunesië, kreten die unilateraal door de media hier vervormd werden tot volkshommages aan de Westerse democratie, is een nieuwe orde de bovenhand aan het nemen. De Egyptische militairen schieten opnieuw op de opstandige massa’s, de Tunesische gevangenissen bulken opnieuw van opstandelingen die voor heel wat anders gevochten hebben dan een simpele regimewissel, de verschillende politieke en religieuze chanteerders en bedriegers doen er alles aan om de woede te recupereren en te kanaliseren naar mottig nationalisme of onderdrukkende religie. Maar ondanks de groeiende repressie, blijven de gevechten doorgaan. Terwijl in Egypte de wilde stakingen tegen de nieuwe en oude bazen elkaar opvolgen, blijven hele zone’s van Tunesië tot op de dag van vandaag nog buiten de klauwen van de nieuwe Staat. In die zone’s organiseren de mensen zichzelf om tegemoet te komen aan hun materiële behoeften, brengen ze de wederkerigheid en de solidariteit in de praktijk in plaats van de kapitalistische concurrentie, verjagen ze de flikken, politieke leiders en rechters die gezien worden als verstikkers van de vrijheid uit de dorpen.
Er wordt alles aan gedaan om te doen vergeten dat er andere mogelijkheden zijn dan kiezen tussen dictatuur of democratie. Dat het mogelijk is om te experimenteren met andere manieren van samenleven die niet geleid worden door een Staat, of die nu verkozen of opgelegd is. Dat er andere keuzes mogelijk zijn dan een wrede uitbuiting te ondergaan zoals in het overgrote deel van de wereld, of dan het respecteren van een sociale vrede tussen uitgebuiten en uitbuiters door zich met wat kruimels tevreden te stellen zoals hier vaak het geval is.
Alles wordt eraan gedaan om te doen vergeten wat de machtigen van overal, democratisch of dictatoriaal, gemeen of vriendelijk, wreed of menselijk het meeste vrezen: een sociale revolutie die een einde maakt aan de oorzaken van de uitbuiting en de onderdrukking.
De gevangenis of... de revolutie
Voor diegenen die gekozen hebben om het pad op te gaan van het gevecht voor vrijheid, voor de echte vrijheid, zijn er uiteindelijk altijd maar twee antwoorden gekomen van hun vijanden: kogels of gevangenis. Recentelijk werden de Italiaanse anarchisten opnieuw getroffen door de repressie. Vijf kameraden uit Bologna zitten in de gevangenis, een zestigtal huizen overal in Italië werden doorzocht. Ze worden beschuldigd van “criminele vereniging” waarmee de Staat hoopt op die manier de strijden tegen de gesloten centra voor illegalen (waarbij de verantwoordelijken van de deportatiemachine aangevallen worden) te remmen; de strijden in solidariteit met de opstandelingen aan de andere kant van de Middellandse Zee (door de Italiaanse bedrijven die profiteren van het Kadhafi-regime om gas en olie in te voeren en wapens te exporteren aan te vallen; dezelfde bedrijven die in Italië kandidaat zijn om nieuwe kerncentrales te bouwen, wat niet zonder verzet gebeurt); en tenslotte om hun onherleidbare keuze voor de revolte tegen alle structuren van overheersing te proberen breken.
We praten hier over deze kameraden omdat we ons herkennen in hun gevechten, omdat we met hen, over de grenzen heen, dat verlangen naar vrijheid delen dat hen aanspoort tot strijd, in woord en daad. Geen enkele gevangenis zal ooit onze strijd voor vrijheid stoppen en onze solidariteit met deze Italiaanse kameraden, net als deze met alle kameraden die in andere landen opgesloten zitten, bestaat dan ook uit doorgaan, altijd maar doorgaan, met de hoop in het hart en gebalde vuisten, doorgaan met het ondermijnen van de overheersing.
Laten we de lont in het kruitvat leggen.
Moge de wind van vrijheid waaien, moge de storm van de opstand zich ontketenen.
Anarchisten
