Vanuit de hoogbeveiligde isolatiemodule van Brugge bereikte deze brief van Nordin Benallal ons.
Het is goed mogelijk dat het gewoon aan mij ligt, maar ik heb me altijd als een vreemdeling gevoeld. In welke omgeving ik me ook bevonden heb, ben ik een vreemdeling. Niets anders dan een allochtoon in mijn stad. Sinds mijn geboorte kreeg ik de stempel 'allochtoon'. Nu hebben ze het systeem veranderd, een beetje 'gemoderniseerd', maar het principe blijft hetzelfde. Ik zeg allochtoon, omdat ik teveel tijd heb doorgebracht in het land van Vlaanderen en nog hoger, bij hun Hollandse vrienden, diegenen die België koloniseerden voor het België was. Het land dat die kleine vlaamse ministertjes doet watertanden, het land dat hen als groot voorbeeld dient. Ik zou ook delinquent kunnen zeggen. Hier klein marokkaantje, ginder een berber – vuil en arm – niet meer dan een verdwaalde toerist in Marokko.
Ik blijf doof voor de taal van het moderne concentratiekamp dat die gevangenis in Vught in Nederland is, waar ik verschillende jaren levend werd begraven. Nu ben ik enkele kilometers verderop, maar het decor is weinig veranderd. Voor België was de EBI in Vught trouwens het grote voorbeeld voor haar eigen isolatiemodule. Opgesloten in een geïnstitutionaliseerd en permanent cachot in de gevangenis-fabriek Brugge, het verschil zit in de kleur van de muren. Met de cipiers is er geen sprake van elkaar te begrijpen, ik heb niets met hen te maken, ik moet hier niet zijn.
Vreemd van de mijnen ook. Keer na keer beland ik op de beklaagdenbank, ik kijk rond mij, er zit niemand, vreemd. Beschuldigd en veroordeeld in de eerste plaats door de media, met de rechters en de eerlijke burgers aan hun rokken. Toppunt van alles, door zogenaamde medeplichtigen. Het is zo bon ton en gemakkelijk geworden om met de politie mee te werken, om je eigen gat te redden. En diegenen die nooit iets geweten, gezien of gehoord hebben, incasseren natuurlijk. Maar ik zou er geen seconde aan denken om ook maar iets te veranderen. Onkruid vergaat niet, zoals ze zeggen. En ik wil zeker onkruid blijven in hun weiland van goede bedoelingen. In deze wereld, walgelijk als hij is, is je waardigheid het enige dat je hebt, of het nu hier is of buiten. Wanneer je ze verkoopt, en het doet er weinig toe of je goed geïnd hebt, ben je binnenin al dood.
Zoals het geld deze wereld doet draaien, ontsnapt ook de gevangenis niet aan deze logica. Gevangenen doen werken is een echte business. Allerhande bedrijven hebben hier contracten. De hele dag door rijden vrachtwagens af en aan. Van alle gevangenissen die ik gekend heb, moet ik zeggen dat Brugge hoge toppen scheert. Een beetje het Amerika van de wereld van de poen. Van de 800 gevangenen die hier zitten, werkt een groot deel. Voor een miezerige vergoeding, in onwaardige omstandigheden, geen problemen met de wetgeving, gegarandeerde winst. Zoals alle mensen zonder papieren buiten, heeft de uitbuiting hier binnen geen grenzen meer. De directrice heeft me ook gevraagd om te werken. Dat was een goede grap. Ik zou hele dagen lang gaan klooien met kleine plastieken potjes, om hun zakken te vullen? Ik denk het niet.
Hier wordt nu een man aan een stoel vastgemaakt, handen en voeten gebonden. Zo zeulen ze hem naar de douche die 10 meter verderop is. Zijn geschreeuw van de laatste weken is gestopt, nu huilt hij alleen nog maar, dag en nacht. Ze proppen iedereen hier vol met medicijnen. Ze zeggen dat het vitaminen zijn, ik antwoord dat, als ze iets geven om onze gezondheid, ze ons beter fruit kunnen geven. Of ons gewoon vrijlaten. De verpleegsters komen drie keer per dag langs. Soms vaker, als dat nodig is. Zoals toen ze de mensen hier echt moesten drogeren, tot op het punt dat ze niet meer konden bewegen noch praten; wanneer de tv hier is langsgeweest, twee weken geleden. Ze wilden tonen dat alles hier wel degelijk goed gaat, juist volgens de regels. Wanneer ze uiteraard niet mochten praten met diegenen die werkelijk iets te zeggen hebben. Maar we zijn het stadium waar het zou volstaan om wat hier gebeurt aan te klagen ver voorbij. Het choqueert sowieso niet. Veel meer dan fysieke repressie op gevangenen uit te oefenen, zijn ze erin geslaagd om zich in hun hoofden te nestelen. Dan is het verloren. De mensen zien enkel nog het monster dat de media gecreëerd hebben, de vreemdeling. Dergelijke ultra-repressieve regimes komen niet uit de lucht vallen, er zijn mensen die haar vorm geven, dag na dag verder zetten. Zij zijn verantwoordelijk. Zoals Meurisse en zijn bende, die meneer die met zijn familie is moeten gaan schuilen in een bunker, wanneer een gevangene erin sloeg om te ontsnappen van hier. Terwijl zwaargewapende flikken de gevangenis van Gent beschermden, zijn officieel adres. Alle anderen voeren zijn bevelen uit, en schuilen zich als lafaards achter hem, en proberen de verantwoordelijkheid van zich af te schuiven.
De kwestie van de gevangenis is zeer eenvoudig. In deze omgeving zijn er geen tienduizend opties. Om eerlijk te zijn, zijn er drie. Ofwel word je gek, ofwel pleeg je zelfmoord, ofwel ontsnap je. Echt heel simpel. En het enige wat die hypocrieten doen is kakelen over integratie hier en resocialisering daar. Ondertussen ben je opgesloten, en is het een echte strijd om je zinnen niet te verliezen. Zowel je verstand als de dingen die zo simpel lijken, aanraken, zien, ruiken, voelen, horen. Nadenken over vrijheid, dringen om haar te bereiken, dat is wat je in leven houdt.
Kiket
*Nordin praat over strijdkompaan Ashraf Sekkaki. Ze delen niet alleen dezelfde leeftijd, maar vooral dezelfde woede voor dit systeem, en een gelijklopend parcours. Al jaren lang opgesloten, met uitzondering van enkele geslaagde ontsnappingen, dief van de rijken, strijder binnen de muren. Ashraf werd verschillende maanden opgesloten in diezelfde isolatievleugel, waar hij er alles aan deed om aan de mensen buiten de gruwel te beschrijven. Zijn strijd loonde: hij werd uiteindelijk overgeplaatst naar de normale sectie van de gevangenis van Brugge. In de mooie zomer van 2009 slaagde hij erin om te ontsnappen per helikopter (zoals Nordin enkele jaren voordien gedaan had vanuit de gevangenis van Ittre). Twee weken later werd Ashraf zwaar gewond en hardhandig gearresteerd in Marokko. Na anderhalf jaar opsluiting in de corrupte gevangenis van Oujda, slaagt hij erin om eind november 2010 te ontsnappen in een koffer, spijtig genoeg voor slechts enkele uren. De gevangenisdirecteur had bakken geld geïncasseerd voor zijn medewerking, alvorens hem lafhartig te verklikken. Voor deze ontsnapping werd Ashraf in Marokko onlangs veroordeeld tot 18 maanden en voor de ontsnapping uit Brugge tot 12 jaar. Hij is nu langer dan 4 maanden opgesloten in de zwaarbeveiligde gevangenis van Rabat, waar alle tegenstanders van de koning opgesloten worden. Hij wordt in totale isolatie gehouden, hij mag niet telefoneren, noch schrijven, noch bezoek ontvangen. Maar zoals we hem kennen, zal hij de schouders niet laten hangen en volhouden totdat we opnieuw nieuws van hem ontvangen.
**De helft van de gevangenen werkt, 5000 mensen dus. In sommige gevangenissen werkt 98% van de gevangenen, in andere nog geen 30%. Gevangenen krijgen tussen 60 cent en 2€ per uur. In het « masterplan gevangenissen », het bouwproject van 10 nieuwe Belgische gevangenissen, is ook de toename van de werkcapaciteit ingerekend. Ze willen iedereen aan het werk zetten. Zie de site van de regie van gevangeniswerk om de 'troeven' te ontdekken. 'Concurrerende tarieven' = laat ze zwoegen voor niks, 'grote hoeveelheid aan arbeidskrachten' = 't zijn gevangenen! Waar gaan ze naartoe gaan?, 'flexibiliteit en mogelijkheden om tegemoet te komen aan dringende aanvragen met korte leveringstermijnen' = je kan doen wat je wil, ze hebben toch geen rechten, gaan ze in staking gaan ofzo? Hahaha Overal controle en camera's? Welja, je moet de ruimte niet meer inrichten, we zijn al in een gevangenis!
http://www.rtp-rga.be/
« Cipier [zijn] is een scheldwoord » zegt één van die cipiers, vakbondsafgevaardigde. Schone waarheid.
*** Enkele woorden over de isolatievleugel in Brugge
Wanneer de promotie zich opdringt
Sinds enige tijd lieten iets te kritische stemmen zich horen tegen de verachtelijke isolatievleugel in Brugge. De Staat heeft dus beroep gedaan op haar vertrouwde journaflikken, altijd bereid om hun gat te kussen, om een ware reclamespot te maken. Een ploeg van Koppen (nationale televisie) werd dus 48 uur ter plekke gestuurd. Hoe ze erin geslaagd zijn om zo goed hun ogen en oren te sluiten blijft een raadsel, maar hun visie was duidelijk. Er is absoluut geen enkel probleem met die kooien waarin mensen levend worden begraven, de cipiers zijn tevreden, met een beetje geluk de gevangenen ook, alles gaat goed. Die hele medeplichtige wereld (van de cipiers, de directie tot de sociale assistenten en psychiaters) verschijnen met hun namen voor de camera, fier op hun beulenwerk. De verpleegsters hadden er zorgvuldig voor gezorgd een dubbele dosis kalmeringsmiddelen toe te dienen (bovenop de normale dosis die drie maal per dag wordt toegediend), zodat de gevangenen echt niet meer in staat waren om te bewegen, noch te praten. Meurisse had het bevel gegeven om zeker niet te praten met gevangenen die op hun detentie spuwen, en uiteraard hebben de journaflikken de bevelen alleen maar opgevolgd. Iedereen wist dat het een promofilm moest zijn van 10 minuten, en niets anders. Zo zien we hoe een psychiater een cel binnengaat, vergezeld van 6 cipiers, om met de gevangene te « praten ». Het komt er vooral op aan om het ordewoord van Meurisse en de directie te herhalen: zonder « positieve houding », zonder collaboratie, zonder berusting, geen heil. Diegenen die dat niet aanvaarden, moeten zwaar betalen. Andere zaken waren moeilijker te camoufleren, ze tonen de leeuwenkooi ('wandeling' van enkele vierkante meters), cachot op de vleugel (een bed ten midden van een minuscule cel, dat is alles). Een bende beulen in maatpak in Brussel (Algemeen directoraat der gevangenissen) beslist over het regime, individueel per persoon. Elke enkele maanden wordt het regime herbekeken, en dan wordt pas echt met je gezicht gelachen. Na 5 maanden opsluiting kan een gevangene bijvoorbeeld een stalen bestek krijgen (anders is het van plastiek of in playmobil). Het bezoek achter glas blijft, de weigering van bezoekaanvragen, de weigering van boeken, van post. Van de 8 gevangenen die er opgesloten zitten, zitten sommigen er al meer dan een jaar! Voor diegenen die er enkele maanden zitten, is het een extra streng regime erop gericht om je kort te houden en de gevangene te knechten. Voor alle anderen wil het vooral een afschrikkingsmiddel zijn, om de geest van revolte preventief te bedwingen. Wat wij vooral verstaan onder een positieve houding om aan te nemen, is de revolte van de gevangenen die de isolatievleugel in april 2009 vernield hebben en enkele maanden buiten dienst gesteld hebben. Diegenen die ontsnapt zijn na een plaatsing in die kerker, en diegenen die zich blijven revolteren, ondanks alles. Leve de goede manieren.
