Revolutie. Een woord, een idee dat doorheen de geschiedenis miljoenen mensen de strijdbijl heeft doen opgraven. Dat vele malen deze maatschappij van rijken en armen, van onderdrukkers en onderdrukten heeft doen trillen op haar grondvesten. Dat ook ingepikt werd door nieuwe dictators, dat misvormd werd en aldus leidde tot nieuwe onderdrukking, nieuwe slachtingen.
Gisteren was het al enkele decennia dat er niet meer over gesproken werd, dat de idee die zovele mensen heeft bezield om moedig op te staan tegen de overheersing, bedekt werd met een dikke laag stof, vergetelheid en wanhoop. Vandaag begint deze idee van een totale omwenteling van de huidige maatschappij opnieuw de poorten van het bewustzijn open te breken. Schuchter maar trots, zeggen we revolutie in de hoop mensen tegen te komen wiens hart niet opgehouden heeft met kloppen. Die in de opstanden in de Arabische wereld een bevrijdende aanval herkend hebben en die nu willen omhelzen en op hun beurt leven.
Maar wat kan revolutie vandaag betekenen? Hoe kunnen we er onder ons over praten zonder ingehaald te worden door de woordenschat van de macht die nu diep in het leven van elkeen doorgedrongen is? Als we ons niet wagen op het terrein om betekenis te geven aan deze kreet van vrijheid die de revolutie is, zullen anderen dat doen in onze plaats, met de slechtste bedoelingen. Als we hier en nu niet durven leven, tegen en voorbij de wetten en de gewoontes, wat we verlangen als nieuwe wereld; als we de moed niet hebben om in eerste persoon te rebelleren, zonder delegatie noch bemiddeling, tegen alles wat ons in deze wereld verplettert, dan zal de revolutie slechts een spook zijn, een zoveelste illusie, een luchtspiegeling die in deze onstabiele tijden uiterst handig zal zijn voor zij die altijd maar willen manipuleren, bevelen, regeren.
Vooruit dus, ook wij. In de kolommen van deze kleine krant proberen we om onze bijdrage te leveren aan het vullen met betekenis en ideeën van de revolutionaire spanning die stoutmoedig het hoofd heeft opgeheven en niet zal dralen om de bestaande orde te beginnen bedreigen, hier zoals elders. Maar het is nog broze spanning en we kunnen nooit genoeg op onze hoede zijn voor degenen die haar willen vervalsen, manipuleren en kanaliseren naar nieuwe vormen van onderdrukking.
Onder revolutie verstaan wij niet een eenvoudige regimewissel, maar een diepgaande transformatie van de hele maatschappij op nieuwe bases. Zoals een kameraad uit Tunesië die vandaag op de vlucht is na de opstand van februari laatstleden zei, “we hebben de boom van de macht omgezaagd, we hebben haar takken afgezaagd, maar we hebben haar wortels niet uitgetrokken. Vandaag groeit in Tunesië op deze wortels reeds een nieuwe boom van de macht, van de onderdrukking.” De revolutie zoals wij haar begrijpen moet zwavel en zout zaaien over de wortels van de macht. Het gaat er niet om een bijzonder hatelijke dictatuur te vervangen door een democratie met haar kaste politiekers of een bijzonder corrupte parlementaire democratie door een “eerlijkere” democratie, maar om alle instellingen die het leven beweren te regeren neer te halen. Wij willen geen politieke revolutie die de gezichten van de machthebbers verandert, maar een sociale revolutie die alle politieke macht vernietigt om de verantwoordelijkheid voor en de organisatie van het sociale leven in de handen van iedereen te leggen. Wij willen dus een revolutie niet om de Staat te veranderen of anders in te richten, maar om haar te vernietigen. En wij zijn er zeker van dat daarop niet de chaos en de oorlog van allen tegen allen zal volgen zoals ze ons al eeuwen willen wijsmaken, maar wel de zelforganisatie. Zoals in die wijken en dorpen in Tunesië waar de mensen er in geslaagd zijn, na het verjagen van de politieke leiders en de politie (en voordat de nieuwe macht zich vestigde) om zelf het sociale leven te organiseren, om een begin te maken met de organisatie ervan op een directe manier, onder elkaar, zonder politieke bemiddeling of inmenging, zonder centrale macht. Zeker, dit zal altijd een lang en misschien moeilijk parcours van experimenteren zijn, maar het zal op z’n minst een parcours naar de vrijheid zijn, naar de ontvoogding en ontplooiing van elk menselijke wezen. De sociale revolutie, dat is dit hele parcours.
De sociale revolutie zit in de coherentie tussen de doelen en de middelen. Wij zijn er intiem van overtuigd dat als men politieke en autoritaire methodes en procedés gebruikt, dat alleen maar kan leiden tot politieke en autoritaire resultaten. Daarom willen de anarchisten zich niet organiseren in een politieke partij, in een gecentraliseerde organisatie of zich bedienen van middelen die toebehoren aan de macht en haar legitimeren (verkiezingen, petities, manipulaties, collaboratie, deelname aan de macht). Reeds hier en nu willen we zoveel mogelijk leven naar de nieuwe wereld die we in onze harten dragen, een wereld waar de vrijheid van de enen eindeloos de vrijheid van de anderen uitbreidt. Daarom dringen wij aan op het feit om geen enkele chef, noch aan de macht, noch in de “oppositie” te aanvaarden. En zoals een anarchist reeds honderd jaar geleden zei: “als ik galgen moet oprichten om te overwinnen, dan verkies ik te verliezen.”
En zal ze gewelddadig zijn, deze revolutie? Op deze vraag antwoorden wij zonder aarzelen ja en trouwens, ze is dat nu al. Het is onmogelijk om te denken dat de machtigen zonder morren zouden verdwijnen, dat de bazen akkoord zouden gaan met de afschaffing van alle privileges om al de sociale rijkdom in handen te leggen van iedereen naar zijn behoeften, dat de industriëlen en wetenschappers in dienst van de macht zouden afzien van de winst die ze halen uit hun projecten van milieuverwoesting en vergiftiging van de planeet. De macht moet met geweld aangevallen worden. Niet dat vreselijke geweld dat ketent zoals dat van hen, maar een bevrijdend geweld dat de structuren van de macht opblaast, dat de cellen van het bestaan opent en dat komaf maakt met degenen die chefs zijn of willen zijn. En zoals we daarenboven zien in Tunesië, Egypte of elders, zijn het niet de opstandelingen die zonder onderscheid bloed vergieten of de huizen van de armen in brand steken, maar wel degelijk de macht en haar dienaars. Zij zijn de bloeddorstigen, de folteraars, de cipiers; zij zijn het die niet aarzelen om het leven van duizenden mensen op te offeren om hun macht te behouden en het zijn nogmaals zij die ons de moraal spellen en zeggen dat de ontevredenen van deze wereld hun regels, hun legaliteit moeten eerbiedigen, dat tegenover het geweld van schieten op de massa slechts ongewapende handen mogen staan. De macht blijft evengoed staande door haar gewapende macht en haar geld als door haar leugen en valse moraal.
Om deze enkele zinnen te besluiten, zouden we nog willen aanhalen dat de revolutie niet de Grote Avond is waarop geduldig moet gewacht worden, maar de spanning die reeds hier en nu het bloed doet stromen door de aders van degenen die beslist hebben om komaf te maken met de uitbuiting en de autoriteit. In elk van onze weigeringen, van onze ongehoorzaamheid, van onze individuele of collectieve slagen tegen de overheersing, krijgt de revolutie vorm. In elk van onze ervaringen met de ware solidariteit in plaats van de liefdadigheid, met de ware wederzijdse hulp in plaats van de concurrentie, met de ware zelforganisatie in plaats van het initiatief uit handen te geven aan de macht, leeft de revolutie.
Vandaag hebben de furie en de hoop van de opstanden in de Arabische wereld barsten geslagen in de continuïteit van de overheersing, zowel daar als hier. De angst is van kant aan het veranderen en moet dat nog meer doen. Wij zijn er ons perfect van bewust dat de weg nog lang is en zonder twijfel pijnlijk zal zijn. Misschien, hebben we dingen te verliezen – en zelfs dat is betwistbaar in deze totalitaire wereld die amper plaats laat voor iets anders dan haar onderdrukking – maar we hebben vooral veel te winnen. Vandaag is beslissen om zich aan de kant te scharen van degenen die in opstand komen voor de vrijheid een stap die zonder dralen gezet moet worden. Vandaag betekent kiezen om gaandeweg de valse ideeën die ze ons ingeprent hebben te vernietigen, zich ontdoen van de grootste obstakels op de weg naar de vrijheid.
