Volgens de meeste recente cijfers blijft het aantal “arbeidszieken” de laatste jaren stevig toenemen. Met de term “arbeidszieken” worden de werknemers bedoeld die omwille van omstandigheden op het werk ziek zijn geworden en langdurig niet meer kunnen gaan werken. Momenteel gaat dat over meer dan 300.000 mensen (het aantal mensen die letsel overhouden aan arbeidsongevallen niet inbegrepen). Zowat de helft van de “arbeidzieken” lijdt aan psychische stoornissen: stress, depressie, paranoïa, paniekaanvallen, angst. Een kwart gaat over problemen in verband met blijvend rugletsel. En dit zijn dan nog maar de officiële cijfers, in werkelijkheid gaat het waarschijnlijk over nog veel meer mensen die ondanks alles doorbijten, die amper andere middelen hebben dan door te bijten of simpelweg niet in de statistieken opgenomen worden zoals sans-papiers.
“Arbeid adelt!” “Arbeid maakt vrij!” “De job van je leven!” Vergeet toch die 300.000 mensen, vergeet al die lichamen die blijvend verminkt werden op de werkvloer, vergeet al die mensen die het leven gelaten hebben op een werf, in een fabriek, op de gehaaste koers naar het werk! Meer werken, langer werken, flexibeler werken, sneller werken, dat was de boodschap gisteren, dat is de boodschap van vandaag. Hoe lang nog? Hoe lang nog voor we die maalmachine van de economie lamleggen en gaan nadenken over en vechten voor andere manieren van leven?
