Ze zoeken verklikkers, ze kunnen rochels krijgen
Een paar provocerende woorden om je uit je tent te lokken. Een onschuldig gesprek, gewoon om wat te babbelen. Enkele nietszeggende vragen om een eerste antwoord te krijgen (waarom niet?). Bedreigingen, chantage, “als je nu niets zegt, ga je daar later zwaar voor betalen”. De dagelijkse routine in de politiekantoren is er één van psychologische spelletjes. Telkens proberen ze je aan het praten te krijgen tot ze je ergens mee in de hoek kunnen drijven.
Ondanks alle nieuwe technieken (sporenonderzoek, dna, bewakingscamera's...), grijpen de politiediensten altijd terug naar dat eeuwenoude middel van de Inquisitie; het verhoor. Want ondanks alle fictieve politieserie's waarin zaken opgelost worden in minder dan 24 uren dankzij één onwaarschijnlijk DNA spoor, is de realiteit dat de meeste mensen veroordeeld worden op basis van verklaringen. Verklaringen die ze zelf afgelegd hebben of die anderen afgelegd hebben. Want die uitnodiging krijgen we ook altijd, lap er een ander bij en je komt er zelf beter vanaf.
Verbazingwekkend hoeft het niet te zijn, het lijkt het credo van deze maatschappij: duw een ander in de stront en kruip zelf hogerop. Zo gaat het op de werkvloer, soms zelfs op straat. In de mond van flikken en rechters wordt dat: duw een ander in de stront of we duwen jou erin. De chantage mist haar doel niet, we kennen spijtig genoeg de voorbeelden. Al hoeft de verklikker er zelf niet beter vanaf te komen, de politie heeft niet bepaald een sterke loyaliteit tegenover haar collaborateurs.
De ander er bij lappen, zwart maken of meewerken om op een goed blaadje te komen bij de rechter. Het is een zwaktebod. We worden tegen elkaar uitgespeeld en Justitie staat vanop de zijlijn grinnikend toe te kijken. Nadat iedereen de smeerlap is geworden voor de andere, gaan we allemaal in een klein hoekje zitten rotten. Laat ze zelf hun smerig werk doen. De weigering om te collaboreren, om jezelf en anderen erbij te lappen, is iets dat ons sterker maakt. Met rechte rug weigeren te verraden. Ons niet laten verdelen. Ze kunnen roepen, tieren, slaan, vleien, beloven... “Niets te verklaren”.
Ook in anarchistische/anti-autoritaire middens zijn de speurhonden van de Staat aan het rondsnuffelen. Verschillende kameraden werden opgebeld met de vraag om informatie door te geven. Daar tegenover stellen ze op hetzelfde moment bedreigingen en vleierijen. De zoektocht naar verklikkers komt bovenop de ontdekking van videobewaking in de woning van kameraden, het slaan van geboeide kameraden in politiekantoren, de fouilleringen en intimidaties tijdens identiteitscontroles, hun gefabriceerde opdelingen tussen 'goeden' en 'slechten' die ze ons proberen op te leggen. De Staat is bereid een heel spectrum aan repressietechnieken uit de kast te halen om haar vijanden te verdelen en te breken. Daarop kunnen we enkel antwoorden door onze solidariteit te versterken. Achter de diversiteit van praktijken en invalshoeken, vinden we bij elkaar dezelfde anti-autoritaire houding. In de totale tegenstelling van die houding, de Staat, kunnen we enkel een vijand zien. Wanneer ze haar smerige technieken probeert toe te passen op sommige van onze kameraden, zullen wij naast hen staan. Laten we elkaar ondersteunen in een houding van totaalweigering en non-collaboratie tegenover Justitie, haar speurhonden en haar journalistenvriendjes.
