Jaarlijks zijn er duizenden mensen die de overtocht naar Europa wagen. De meeste onder hen zijn op zoek naar een beter leven (wat hun beweegreden precies zijn kan ons weinig schelen). Maar velen geraken nooit aan het eindpunt van hun reis of wanneer ze aangekomen zijn, is het beloofde leven ver te zoeken. Het aantal verdronken personen in de Middellandse Zee sinds de opstand in Libië wordt geschat op meer dan 2000 (volgens de officiële cijfers). Dit is vergelijkbaar met het aantal doden dat gevallen is in Syrië sinds de opstanden daar. Terwijl instellingen als Frontex samen met de grensstaten steeds meer geld en middelen in de bewaking van de grenzen pompen. Zoals nu in Griekenland waar ze een nieuw obstakel voor de voeten van de migranten willen leggen, deze keer letterlijk. Tussen Griekenland en Turkije bouwt de Griekse Staat een tankgracht van 120 km lang, 7 meter diep en 30 meter breed, uitgerust met technische snufjes die de mensen die de grens tussen de twee landen zouden willen oversteken, kunnen opsporen. De werken zijn in december 2009 begonnen en op dit moment is er al een gracht van 15 km gegraven.
Maar het concept van de grens richt zich steeds minder tot die ene plek die men moet oversteken. Ze is verspreid over heel het continent. In de vorm van flikken die steeds meer razzia's uitvoeren. Camera's die elke hoek van de straat controleren. De nieuwe deportatiecentra die overal als paddenstoelen uit de grond komen. De mazen van het net worden steeds nauwer. Ook de media die permanent een terreur blijken te voeren tegen de immigranten. Het staat vol over hoe meer mensen moeten worden gedeporteerd, moeten oprotten om onze samenleving te vrijwaren.
Ondanks deze realiteit horen wij nieuws over opstanden. Van mensen die zich niet bij hun lot dat door de machtigen is uitgeschreven neerleggen maar het heft in eigen hand nemen. Zoals de mensen die het gesloten centra in Steenokkerzeel voor een groot deel hebben verwoest. Of in Bari, Italië, waar honderden immigranten (velen ontvluchtten Libië onlangs) naast een gesloten centrum een autostrade en spoorwegen blokkeerden uit protest tegen de bureaucratische vertragingen en de slechte levensomstandigheden in het centra. Doordat er stenen op de treinsporen werden geplaatst en ernaast vuren werden aangestoken, had het treinverkeer in de regio te kampen met vertragingen. De politie werd aangevallen met metalen staven en stenen en hun voertuigen werden beschadigd. De revoltes in de gesloten centra over heel Europa geven ons hoop. De mensen die ondanks alles de moed weten te hebben om te vechten. Het zal de strijd zijn die de grenzen zullen neerhalen.
