Het schooljaar begint. Er staat ons een nieuw jaar vol onderwerping en beledigingen te wachten. Tijdens de voorbije twee maanden van “vrije tijd” hebben we kunnen uitrusten, en een groot deel van ons begon zich al weer te vervelen. Zou dat komen omdat de school ons niet enkel fysiek, maar ook mentaal opsluit? Ik bedoel, dat de school ons de mogelijkheid afneemt om voor onszelf te beslissen zonder de beïnvloeding van een leerkracht of een andere autoriteit.
En laten we hier vanaf het begin de juiste woorden gebruiken; de school is een gevangenis en niets anders. Voor mij is een gevangenis een plaats of institutie die ons opsluit, met als doel deze sociale orde te bewaren. Het werk, de scholen, de psychiatrische “ziekenhuizen”, de appartementen waar mensen opeengehoopt worden, de gesloten centra, de strafinrichtingen. De functies van de gevangenissen verschillen, maar hun wortel is hetzelfde - de goede werking garanderen van deze samenleving gebaseerd op onderdrukking en uitbuiting.
Laten we het hier dus over de school hebben, een onderwerp dat, volgens mij, te vaak verwaarloosd wordt in de strijd tegen alle overheersing. De school is puur autoritair. De leerkracht heeft een totale macht; terwijl hij praat moet iedereen zwijgen. Men moet aan hem toestemming vragen voor de meest banale dingen; naar de toilet gaan, praten, opstaan of water drinken. De leerkracht kan alles verbieden wanneer zijn humeur daar naar staat, zelf zonder uitleg te geven voor zijn beslissing. Elke overtreding zal bestraft worden. Bewakingscamera’s worden de normaliteit. Het is echt wel paradoxaal als we eraan denken dat ze zo individuen van ons willen maken die in staat zijn om autonoom te handelen.
Dit stricte reglement is goed zichtbaar en bijgevolg vaak bekritiseerd, in het bijzonder door allerhande soorten van mensen die zichzelf links noemen. Maar na jaren en jaren in deze gevangenis doorgebracht te hebben wordt het moeilijk om dit bekrompen kader te overstijgen, om de school op zich in vraag te stellen. Zo gaat het er bij hen niet over om de school/gevangenis te vernietigen, maar eerder om haar te “democratiseren” of een beetje draaglijker te maken. Dit is niets meer dan een stap in de richting van de perfectionering van een onderwijssysteem en bevindt zich echt ver van wat wij willen. Hun kritieken lijken iets fundamenteel te negeren; de school is geen geïsoleerde instelling, maar maakt deel uit van de sociale context. En het is juist daar dat wij als anarchisten kunnen ingrijpen.
De school maakt deel uit van de kapitalistische wereld en speelt er een beslissende rol in ; de school zorgt ervoor dat de jongsten van deze samenleving voorbereid worden op de “arbeidsmarkt”. De waarden die de school propageert zijn, onder andere, de gehoorzaamheid, de werkambitie en de competitie. De school brengt ons allen lijnrecht naar de fabrieken, de bureaus en de dop, maar nooit naar de vrijheid. Als wij tegen het kapitalisme strijden, dan moeten wij de scholen verwerpen met dezelfde woede als het werk of alle andere onderdrukking in ons leven.
Opvoeding is veel veranderd doorheen de tijd, maar het uiteindelijke doel ervan blijft altijd gelijk; de autoriteit van “volwassenen” opleggen aan de “kinderen”, zoals dat het geval al was bij de Spartanen in de oudheid, of in de kerkelijke scholen van de middeleeuwen. De scholen zijn niet uitgevonden voor “ons eigen goed”, maar om ons te temmen en om ons tot radertjes te maken van een complex en vervreemdend systeem. En dus, gezien de scholen niets meer zijn dan een middel van de macht, zijn ze er om vernietigd te worden, zonder medelijden.
Vandaag zijn er verschillende aanvalsvormen tegen deze gevangenissen aan de orde van de dag, maar te vaak worden deze als “blind geweld” van jonge delinquenten bestempeld. Deze laster is niets meer dan een wanhopige poging om de gerevolteerden te isoleren. Door luid en duidelijk onze medeplichtigheid met deze woedenden te bevestigen, kunnen we de stilte breken die dit “vandalisme” begeleidt. Ruiten breken, leerkrachten aanvallen of het meubilair vernietigen zijn handelingen van individuen die de staat nog niet heeft kunnen veranderen in gehoorzame wezentjes. Laten we ons op een besliste manier opstellen tegen de foute scheidingslijn tussen het “politieke” en het “sociale” , om zo ons leven terug te kunnen winnen. Het is echt geen toeval dat de scholen behoren tot de eerste doelwitten van elke sociale revolte. Laten we de limieten die de samenleving ons oplegt overkomen. Onze passie voor de vrijheid die zich uitstrekt tot in het oneindige spoort ons aan om de scholen –en alle andere gevangenissen- aan te vallen.
Opdat de volgende keer dat het brandalarm afgaat, het niet louter over een oefening gaat…
