Het is waar dat goede informatie over wat er aan de andere kant van de wereld aan het gebeuren is interessant kan zijn, zeker omdat we weten dat de officiële kranten elke dag vol leugens en democratische propaganda staan. Maar het is ook waar dat het onmogelijk is om de dingen weer te geven, exact zoals ze zijn. Het is zeker de moeite waard om dieper op zoek te gaan naar wat er aan het gebeuren is, maar het is evenzeer de moeite waard om enkele dingen aan te raken die ons belangrijk lijken, als aanzet om het over onze ideeën te hebben. Niet als journalisten dus, maar als mensen in strijd die de kwestie van de opstand in de Arabische landen in hun eigen schoot werpen. Als een constante poging om onze strijd voor vrijheid hier te verbinden met de strijd voor vrijheid daar. Omdat de opstandelingen ginds ons moed geven en inspireren om verder te gaan, omdat hun strijd onze eigen horizon verruimt en onze ideeën verdiept. Omdat het ons gelukkig maakt, wanneer we vernemen dat regeringen verjaagd worden en hun gebouwen vernietigd. Niet omdat we de kreten van vrijheid van anderen willen consumeren via het internet, maar omdat wij ons intiem verbonden voelen met elke opstandige daad tegen autoriteit en voor vrijheid.
Risico’s en vertrouwen
“Mijn bloed, mijn ziel, voor jou zal ik sterven.”
Het is onmogelijk om te strijden zonder risico’s te nemen. En wat als je beste vriendin, strijdkameradin, je broer of buurvrouw gedood wordt, tijdens een straatprotest, omdat ze te hartstochtig aan het strijden was, aan het strijden voor de vrijheid? In Syrië worden bovenstaande verzen opgedragen tijdens de begrafenis. Net als in de andere landen worden ook ginds de tranen om de dood van een kameraad die valt gesmeden tot nog vastberadenere vuisten… We kunnen ons afvragen of ook wij in staat zijn om recht te blijven staan wanneer wij slagen krijgen. Of ook wij in staat zijn om vastberadener te worden doorheen de tegenslagen van het leven in strijd. In plaats van te denken dat we door te strijden onze vrijheid zullen verliezen, lijkt het ons eerder dat wij alleen door te strijden de vrijheid kunnen winnen.
En evenzeer als het onmogelijk is om te strijden zonder risico’s te nemen, is het onmogelijk om te strijden zonder te vertrouwen in jezelf en in diegenen die naast je staan. Als je in een dictatuur woont, moet het vertrouwen onder strijdmakkers diep gaan, zo diep dat de oren van de geheime dienst er geen toegang tot hebben. Maar wat is het verschil eigenlijk, tussen zij die werken voor de geheime dienst om voordelen en levensgemakken te verkrijgen, en de verklikkers hier die klaar staan om het vel van hun medeplichtigen te verkopen in ruil voor hun eigen rust, in ruil voor geld, voor drugs, voor een vrijlating? Of de brave burgers die altijd klaar staan om de politie te bellen, om anderen te veroordelen, om zichzelf voor een gevangenis te werpen om deze te verdedigen als het even moet. Als wij ertoe willen komen om te strijden voor een andere wereld en tegen ieder die ons onderdrukt, moeten wij komaf maken met de permissiviteit tegenover deze maatschappelijke tendens van iedereen die iedereen verklikt.
Vrijheid en autonomie
Net als wij ons moeten ontdoen van alle leiders. In de strijd voor de vrijheid verliezen wij onze vrijheid alweer wanneer wij gaan luisteren naar eender welke chef die ons zegt te stoppen met nadenken en ons vertelt wat wij moeten doen en hoe wij het moeten doen. We kunnen het waarnemen in Libië, in Egypte, in Tunesië, maar net zozeer vernemen we dat de opstandige wind ginds nog lang niet uitgeraasd is. Dat mensen ook weer tegen de nieuwe leiders in opstand aan het komen zijn. De strijd voor de vrijheid gaat door en ons lijkt het bijzonder belangrijk om hierover te praten, omdat ook wij een strijd voeren voor de vrijheid, en tegen alle politiek en leiders.
Als opstandige anarchisten verkiezen wij de zelforganisatie en autonomie van groepjes kameraden die zich onderling coördineren boven elke politieke poging om de strijd te verenigen onder één programma. Wij willen niet de mensen oproepen om achter ons te lopen en te doen wat wij van hen verlangen, maar willen ieder aanmoedigen om zichzelf te organiseren met diegenen waar hij zich het dichtst bij voelt. Op die manier kunnen wij elkaar versterken en toch onszelf blijven, kunnen wij samenkomen wanneer wij dat nodig achten, maar kunnen wij ook weer scheiden van elkaar wanneer wij dat verlangen. Op die manier kunnen wij leren om onafhankelijk in de strijd te staan en onze eigen offensieve praktijk te ontwikkelen. Wanneer de opstand elke dag plaatsvindt, en groeit omdat wij voor haar kiezen, zullen wij wanneer wij omringd zijn door duizenden geen massa zijn, maar individuen sterk genoeg en in staat om samen de hemel te bestormen.
Voor de vernietiging van alle kooien
Wanneer iedereen aan het janken is, en blijft twijfelen over de zin van de strijd voor de vrijheid, zijn in andere landen de tranen om de dood vermengd met de vuisten van de strijdbaarheid. En hier zeggen wij: hoeveel mensen moeten er nog op straat belanden? Hoeveel daklozen moeten er deze winter weer sterven van de koude? Hoeveel overvallers moeten er nog afgemaakt worden? Hoeveel uren nog opgeofferd aan een debiele job? Hoeveel maanden nog achter tralies? Hoeveel jaren nog leven met iemand die je slaat en terroriseert? Hoeveel seconden per dag nog doorbrengen in depressie? Hoe lang nog, onszelf troosten met uren televisie, met liters bier, met het kopen van glanzende rommel? Hoe lang al weten wij wel niet, dat deze maatschappij ons niets te bieden heeft? Laat ons nu dan eens eindelijk breken met deze getraumatiseerde manier om in het leven te staan. Er zullen altijd wonden overblijven om nog maar eens te likken, maar het leven biedt ons meer dan onze problemen en geklaag. Laat ons dapper zijn, strijdlustig en vastberaden. Laat ons de ketens van angst losrukken en de vrijheid vol vertrouwen durven aankijken, in haar schone en uitdagende ogen.
En laat ons niet strijden voor een beter leven, voor een aangenamere kooi. Maar strijden voor niets minder dan een vrij leven, voor de vernietiging van alle kooien.
