Nu de 'feestperiode' weer achter de rug is, wilden we je deze tekst niet ontzeggen, geschreven na afloop van één van die typische familiefeesten...
De vraag komt bijna zo dadelijk… Alsof ze onvermijdelijk is…
Een vraag waarop een honderdtal, nee, misschien zelfs een duizendtal antwoorden mogelijk zijn.
Al snel realiseer je je dat het helemaal niet ging over de mooie dingen die jij in je hoofd had… Deze familieleden, die je slechts eenmaal per jaar ontmoet, polsen niet naar je dromen of ideeën, nee, dat interesseert hen niet. Het is iets anders dat ze weten willen.
Nu het verwachte antwoord uitblijft, hernemen ze de vraag. Dringen zelfs een beetje aan.
Ja, maar wat doe je nu eigenlijk ? De vraag in kwestie doelt op werk, betaald werk wel te verstaan. Het gaat mij hier niet om enkel de vraag, maar wel om de idee dat betaald werk precies het enige is wat iets waard is in deze maatschappij. Het enige wat erkend wordt, wat gevaloriseerd wordt. Werken is wat je doen moet. Wat je levensbestemming hoort te zijn. Willen is er niet bij. Dromen nog minder. Alsof je enkel bestaansrecht hebt in de maatschappij als je uit betaald werken gaat.
Ze laten niet los. Allereerst komt de verwondering; Je moet toch iets doen? In hun intonatie, valt het ongeloof te merken. Alsof ze niet kunnen geloven dat je zou kunnen béstaan zonder een betaalde job. Je werk als het substituut van je identiteit, alsof je je job bént, en niet een individu met ideeën, passies en verlangens. Dat je je tijd weet te vullen met iets anders dan een job. Complete vervreemding troef. Vervreemding van de eigen verlangens en interesses. Een leegte die ingevuld wordt met de verslavende drang naar consumptiegoederen (toerisme inbegrepen).
Na de verwondering, komt het misprijzen en de veroordeling. Maar je moet toch ergens van leven? Je verdient je brood… én dus een plaats in de maatschappij…Alsof je pas « verdient » te leven als je geld verdient. Als je er voor kiest zo weinig mogelijk met geld te maken te hebben, kijken ze je meewarig aan, alsof je gek bent, het niet hebt begrepen. Geld verdienen en uitgeven als levensdoel.
De familie, de « hoeksteen » van de samenleving, als barometer van de maatschappij. De mijne heeft wederom haar plicht gedaan ; de sociale normen zijn gereproduceerd ! Bij het afscheid wensen ze je nog gauw een jaar vol vreugde toe. Wel, ik denk dat zij het harder nodig hebben dan ik…
