De beslissing werd al een tijdje geleden genomen, maar vanaf juni zijn ze er daadwerkelijk aan begonnen in de politiezone Noord van Brussel. 130 “intelligente” camera’s, wat wil zeggen in staat om “verdacht gedrag” automatisch te detecteren en signaleren, 360 graden zicht en uitgerust met microfoons om gesprekken op te nemen.
In naam van de veiligheid zullen de wijken van Schaarbeek en Sint-Joost alsmaar meer lijken op openluchtgevangenissen. Bovenop het bloeiende aantal uniformen in alle kleurtjes, geïntegreerde beschermingssystemen voor winkels en banken en de militaristische invasie van de STIB, haar controleurs en haar camera’s, ziedaar dus een politie die beweert overal voortdurend te kunnen, willen en moeten bespieden. De drone (een klein onbemand helikoptertje) die ze reeds een jaar geleden aankochten, blijkt dan slechts de kers op een reeds erg beschimmelde taart te zijn.
Beetje bij beetje probeert de stat alle mogelijke haarden van conflictualiteit in te dijken en om te vormen tot bewaakte en geflikkeerde zone’s. Die conflictualiteit drukt zich zeker op een erg diverse manier uit en is niet altijd even ‘aangenaam’. De ramen van een bank inslaan om het kapitalisme aan te vallen is niet hetzelfde als de oude dame van om de hoek aan te vallen die net haar pensioentje van die bank heeft gehaald. Maar politie en staat liggen van zulke bedenkingen niet wakker: de illusie die ze willen verspreiden, is dat ze de controle opdrijven voor ons welzijn en onze veiligheid... terwijl het hun welzijn en hun veiligheid is die ze willen beschermen.
De camera’s die ze aan het plaatsen zijn, zeggen veel over de wereld waarin we leven, een wereld die, zoals we zeiden, alsmaar meer lijkt op een openluchtgevangeniskamp. De sociale gevangenis is niet alleen de controle, de camera’s, de uniformen en alle technologische gadgets zoals GSM’s en chipkaarten die een nauwkeurige bewaking van de individuen toelaten; het is ook de onmogelijkheid om uit wat is te geraken. Onmogelijkheid om uit de armoede en het krabben aan het einde van de maand te geraken; onmogelijkheid om te ontsnappen aan levens die alsmaar meer ontdaan worden van betekenis en vreugde; onmogelijkheid om te breken met de verwoestende kadands van werk en consumptie. Erger nog: de onzichtbare muren van deze gevangenis die ons allen opsluit, belemmeren alle zicht op de horizon van de mogelijkheden, van andere werelden, van andere levens dan wat ons vandaag opgelegd wordt.
Waarom klagen, of eerder, waarom strijden tegen deze camera’s en ze saboteren? De voorzichtige klaagzangen van zovele democraten, mensenrechten-isten & co draaien altijd rond dezelfde argumenten: “recht op privacy”, massale investeringen in veiligheid
eerder dan in het sociale veld, controle en fichage “zonder onderscheid” van de hele bevolking... Uiteindelijk zijn dat klaagzangen die liever een gouden dan een grijze kooi willen, liever een “macht met een geweten” dan een “slechte macht”... En wij, wij willen geen democratische kooien, noch dictatoriale kooien, geen grijze noch gouden kooien. Wij verzetten ons tegen camera’s voor heel andere redenen.
Als we de controle en camerabewaking proberen saboteren, dan is dat niet omdat we geen slechte bedoelingen zouden hebben en de sociale orde geen schade zouden willen berokkenen. Als we de ogen van de staat proberen uitkrabben, dan is dat niet om één of ander recht te verdedigen, maar om onze revoltes in de straat te verdedigen tegen de staat die ze probeert te onderdrukken. Als we de voedingskables van die camera’s doorknippen, dan is dat niet omdat we ons allemaal willen voordoen als onschuldigen en slachtoffers, maar omdat ons schuldig-zijn in zekere zin onze trots is. Schuldig aan te revolteren, schuldig aan te stelen van degenen die veel geld hebben eerder dan te werken om een baas te verrijken, schuldig aan de aanval tegen alles wat de autoriteit belichaamt, schuldig aan het verlangen onze eigen levens in handen te nemen.
Oncontroleerbaar, onbewaakbaar, wetteloos... laten we de vrijheid leren smaken in het gevecht tegen alles wat ons onderdrukt.
