Vaak vertrekken veronderstelde tegenstanders in feite vanuit dezelfde basis, delen ze eenzelfde logica en verschillen slechts de gevels van hun ‘oplossingen’. Neem nu bijvoorbeeld politiekers. Allemaal willen ze zich van elkaar onderscheiden, stellen ze een ander ‘program’ voor. Maar ze zijn het er altijd over eens dat zij, de politiekers van alle geuren en kleuren, de enigen zijn die in staat zijn om het samenleven te organiseren. Geen enkele politieker gelooft in het vermogen van elk menselijk wezen om zelf zijn leven te organiseren, naar zijn of haar verlangens en behoeften, samen met anderen. De politieker, alle politiekers, zijn het uiteindelijk eens: er is een macht nodig die de samenleving dirigeert, en de samenleving moet aan deze macht gehoorzamen. Al de rest is slechts nuance, niets fundamenteels.
Het spektakel dat politie en islamistische militanten vorige week opvoerden in Molenbeek is in hetzelfde bedje ziek. De politie wil de wet van de Staat doen respecteren, de islamisten beweren te strijden voor de wet van God. Beiden zijn het uiteindelijk eens: er is een wet nodig, want de mensen, de individuen, zijn niet in staat, erger nog, mogen in geen enkel geval de vrijheid hebben om zelf te beslissen over hun levens, over hoe ze met anderen omgaan. Zeker, sommige wetten laten meer “manoeuvreruimte” dan anderen, maar uiteindelijk is het nooit iets anders dan het reglement van de grote gevangenis die de huidige samenleving is. Politie, Staat, islamisten: ze geloven allemaal maar in één ding: Autoriteit. Hun grote gemeenschappelijke vijand, dat is de vrijheid. De Staat toont dat goed aan door allen die het huidige systeem radicaal in vraag stellen te onderdrukken, allen die de vrijheid nemen om te vechten voor een radicale verandering. De islamisten tonen dat van hun kant goed aan door allen die vrij willen leven, zonder dwang, te onderdrukken: zowel in het dagdagelijkse straatbeeld waar ze hun moraal en folterstraffen proberen opleggen aan elke “zondaar”, als onder de islamistische regimes elders die alle oppositie, alle vrijheid, alle individuele wil uitroeien.
We leven in een wereld, in een stad, vol spanningen, sociale spanningen tussen rijken en armen, tussen regeerders en geregeerden, tussen uitbuiters en uitgebuiten. Conflicten zijn niet zeldzaam en uiten zich op duizenden manieren tijdens rellen in de wijken, tijdens wilde stakingen in bedrijven, bij de weigering om zich te onderwerpen aan de statelijke autoriteit, bij revoltes, bij sabotages van de verstikkende dagelijkse gang van zaken. Iedereen voelt dat er niets opgelost gaat geraken, dat de tegenstand altijd maar sterker zal worden en dat er moet gestreden worden, dat er een opstand nodig is om een radicale en diepgaande transformatie mogelijk te maken. Het is geen toeval dat de Staat zich vandaag langs alle kanten versterkt en er zelfs aan denkt om soldaten de Brusselse straten op te sturen om ons te onderwerpen. Het is geen toeval dat reactionaire en autoritaire krachten zoals de islamisten proberen om zich “aan het hoofd” van de sociale conflictualiteit te plaatsen. Want allen voelen dat de storm op een gegeven moment gaat losbarsten, maar niemand weet waar die storm ons zal voeren. En al die figuren, van de Staat over de politieke partijen tot de islamisten en de fascisten, willen de Macht, vrezen de vrijheid die mogelijk zal worden van zodra de sociale storm losbarst. Al die krachten willen ons leiden en dirigeren, ons opleggen wat we moeten doen en niet mogen doen, wat we moeten denken en wat we moeten voelen.
Geen halve woorden nu: wij zijn revolutionairen en anarchisten, wij willen niemand leiden of dirigeren en al altijd hebben wij de oorlog verklaard aan elke vorm van Autoriteit. Statelijk of islamistisch, democratisch of fascistisch, alle autoriteit is vijand van de vrijheid. Elke autoriteit zal altijd proberen ons te veroordelen op te sluiten, ons uit te roeien vanaf het moment dat we zelf beginnen nadenken, zelf beginnen handelen, beginnen vertrouwen op onze vermogens om deze wereld radicaal te veranderen.
Dus tegenover de pogingen van islamisten om zich de smeulende ontevredenheid en revolte toe te eigenen, tegenover allen die beweren de autoriteiten van vandaag te bestrijden om ze dan morgen te vervangen door andere autoriteiten, tegenover de Staat die zich opmaakt om de duimschroeven voor allen aan te draaien: autoritairen van alle geuren en kleuren, ge kunt de pot op!
