Voor
machthebbers allerhande loopt het momenteel grondig uit de hand in de
Egyptische revolutie. Sinds weken staat het land aanhoudend in rep en
roer. Het gebeuren is extreem wild en ontsnapt aan alle politieke
leiding. We hebben het hier over een lange reeks van blokkades (van
metrolijnen, straten, treinen), aanvallen met vuur en stenen
(politiekantoren, het presidentiële paleis, het meest luxueuze hotel
van Cairo), bewapening van manifestanten, betogingen en rellen
(bijvoorbeeld na de executie van de veroordeelden voor voetbalrellen
in Port Said die men eerder trouwens verschillende keren uit de
gevangenis heeft proberen te bevrijden, tijdens de herdenking van de
aanvang van de Egyptische revolutie op 25 januari 2011,…).
De
concrete aanleidingen voor het verhevigen van de protesten over het
hele land zijn legio, maar in de diepte gaat het overal over
hetzelfde: een krachtige massa mensen die de rug recht na jaren van
uitbuiting en onderdrukking en die woedend de macht niet langer
aanvaarden, maar diens functioneren helemaal in de war sturen. Hier
komen mensen op straat met de geest van revolutie in hun hart, mensen
die niet meer afwachten tot de politiek met een oplossing komt
aandraven, maar de verantwoordelijken voor hun miserie identificeren
en doeltreffend raken.
Een
groot deel van deze beweging weigert alle dialoog, terwijl de staat
een democratisch discours ophangt dat zegt dat men het recht heeft om
vredevol
te manifesteren en daarentegen dat alle geweldenaars hard aangepakt
zullen worden. Niemand had deze onderdrukkers, deze slachters en
arresteerders van honderden manifestanten echter om hun opdringerige
mening gevraagd, en dus gaat alles gewoon door, zelfs wanneer er een
staat van beleg is in de Suez regio. In de hoofden van de mensen op
straat bestaan president Morsi en zijn moslimbroeders al lang niet
meer.
Tegen de patriarchale
dictatuur
Tijdens
de vele bijeenkomsten, betogingen en rellen, net als in het
dagelijkse leven speelt er zich nog een ander gevecht voor vrijheid
af: dat van vrouwen en mannen tegen het seksueel geweld op vrouwen.
Dit seksuele geweld speelt zich dagelijks af op straat, maar ook
steeds meer op een georganiseerde manier tijdens protesten. Het gaat
hier over mondelinge intimidatie, net als aanrandingen en
groepsverkrachtingen door rotzakken die erop uit gestuurd worden door
conservatieve leiders, net als een resem macho’s voor wie vrouwen
sowieso maar halve mannen zijn en niet thuishoren op straat.
Samen
met de denigrerende maagdelijkheidtesten die vele vrouwelijke
manifestanten moeten ondergaan na arrestatie op het flikkenbureau,
moet deze agressie dienen om de vrouwelijke deelname aan de revolutie
in te dammen. Voor sommige mensen met patriarchale denkbeelden in hun
hoofd (of ze nu man of vrouw zijn) is het een doorn in het oog dat
vrouwen zichtbaar blijven deelnemen, hun stem verheffen, rellen,
zichzelf bevrijden van duizend verboden en limieten.
Misschien
is de grootste angst van deze liefhebbers van controle niet eens
zozeer de ineenstorting van de Egyptische staat, maar wel de
ontbinding van het verstikkende familiale karkas waar niemand
zichzelf kan zijn en iedereen een toebedeelde rol moet spelen.
Hetzelfde familiale karkas dat voor de moslimbroeders en de
nieuwe grondwet die ze opgelegd hebben het fundament van de
egyptische samenleving is, en voor alle revolutionairen een zuil om
te vernietigen.
