Van
een betoging naar een regelrechte aanval tegen de flikken
Meerdere
politieke en syndicale organisaties hadden een oproep gedaan voor een
betoging “tegen politiegeweld” op 15 maart. Voor te vertellen hoe
dit initiatief gelukkig uit hun handen is geglipt, willen we even
stilstaan bij de inhoud die dezer organisaties naar voren schuiven.
Als
hun doel was om de “misdragingen” van de politie aan te klagen,
eisen ze in feite een “betere”, minder brutale politie. Los van
het feit dat het tégen de aard van elke politie-instelling ingaat
wiens functie net controle en dwang is, en altijd haar reeks aan
folteraars, geweldenaars, verkrachters en afzetters voort zal
brengen, komt het eisen van een minder erge politie neer op het
legitimeren van de politie, tot het versterken ervan. En dus op het
beweren dat de vrijheid niet mogelijk is buiten de het kader van een
Staat met wetten en flikken.
Wij
daarentegen, vechten voor de vrijheid en voor de eliminatie van alle
bronnen van onderdrukking en uitbuiting, en dat is omdat wij denken
dat de mensen, doorheen hun gevechten, in staat zullen zijn om in
vrijheid te leven, om hun leven te leven zoals zij dat willen en
onderlinge afspraken te maken wanneer dat nodig lijkt. De Staat is de
ontkenning van de vrijheid en om zich staande te houden, grijpt hij
naar de politie, het leger, de gevangenis... en ook naar de
integratie van zijn mogelijke tegenstanders via de dialoog, de
participatie, de verkiezingen en dat soort dingen. Het systeem slaagt
erin overeind te blijven evengoed dankzij de politie die haar
beschermt als dankzij de collaboratie van degenen die het ondergaan,
het aanvaarden of haar waarden delen.
Maar
in de feiten toonden de organisaties achter de oproep reeds vanaf het
begin van de betoging van wat voor wereld zij dromen: iedereen moest
achter een geluidswagen marcheren waar twee ophitsers hun slogans
door micro's brulden terwijl een klein legertje ordedienst, speciaal
gerekruteerd voor de gelegenheid, de “betogers” omkaderden. Als
de organisatoren beweerden de “mistoestanden” bij de politie aan
te klagen, toonden ze zich onmiddellijk bereid om zelf de politie te
vervangen.
Maar
vaak komt het onverwachte de plannetjes van de leerling-chefs
overhoophalen. Naar het einde van de betoging werd de omkadering door
tientallen mensen doorbroken, mensen die zich niet wilden plooien
naar de officiële ordewoorden, noch zich buigen voor de ordedienst
die kort daarvoor al een twintigtal kinderen uit de betoging had
gezet omdat ze met sneeuwballen gooiden. Aan de Beurs, hartje
Brussel, werd een patrouillewagen van de politie aangevallen en vier
flikken in burger (trouwens, types die menigeen kent voor hun
gespierde interventies) werden in het nauw gedreven en flink
afgeranseld en bekogeld. Een halfuurtje later, terwijl de rebellen
een linie relpolitie uitdaagde, werd de ordedienst van de betoging
aangevallen toen ze eens te meer probeerden om de woede in te dijken.
Daar moeten we nog aan toevoegen dat door de verwarring die de
ordedienst en de kalmteprekers zaaiden, het wantrouwen en de
agressiviteit tegen alles wat een (echt of vals) obstakel leek deed
groeien. Op een bepaald moment werd de situatie daardoor zodanig
gespannen dat niet iedereen nog het onderscheid wist te maken tussen
medeplichtige en verklikker. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt
opnieuw grotendeels bij de politieke organisaties en hun wil om alles
in hun plannetjes in te lijven. En om de “goede indruk” die ze
aan de media en instellingen wilden geven niet te verpesten, hebben
ze na de betoging communiqués de wereld ingestuurd die alles wat er
gebeurd was verzwegen. Eens te meer: waarvoor strijden die
organisaties anders dan zelf de plaats van de flikken in te nemen en
te liegen naar het beeld van de politici van alle kleuren?
Hoewel het niet van
onze gewoontes is, willen we voor een keertje deze politieke en
syndicale organisaties een handje helpen om op z'n minst één les te
trekken: degenen die vechten tegen alle autoriteit en degenen die
revolteren zullen hun ordewoorden nooit respecteren, zullen zich
nooit laten afschrikken door hun ordediensten of hun collaboratie met
de flikken. En tegenover de politie, de folter in de commissariaten
en de afranselingen op straat, tegenover de mensenjacht en de
opsluiting, eisen wij geen betere politie, voeren wij geen politieke
sketches op om invloed te winnen bij de instellingen. Onze aanpak is
erg eenvoudig en duidelijk: wij zetten het hen betaald, oog om oog,
tand om tand. We slaan toe daar waar ze ons niet verwachten. Niet
alleen tegen de politie, maar des te meer tegen alles wat ze proberen
beschermen. Onregeerbaar.
