Wij willen

Wij willen breken met de dagelijkse routine. We worden permanent verstrikt in een net van verplichtingen. In een rad dat maar blijft draaien. Als we niet werken, kunnen we de rekeningen niet betalen. Als we de rekeningen niet betalen, wordt alles afgesloten en worden we uit het ons huis gezet. We staan 's morgens op om naar het werk te gaan, om er dan 's avonds moe van terug te komen en geen zin meer te hebben om onze eigen projecten uit de grond te stampen of om onze passies te volgen. Het is redelijk duidelijk dat als er niets verandert, dat wat we vandaag niet doen, we morgen ook niet gaan doen. De trein van verplichtingen en de permanente stress waar we mee worden verpletterd, probeert er steeds voor te zorgen dat we ontmoedigd worden om ons eigen leven te leiden. En dat we gebogen alles aanvaarden.

Wij willen korte metten maken met de overlevingsstrijd waar we in worden geworpen. Dag in dag uit de eindjes aan elkaar knopen. Hopen dat het de buur zijn beurt is om kopje onder te gaan is en niet de onze. En zoals de tijden er uitzien gaat het er niet beter op worden. Het is aan ieder van ons om ons leven in eigen handen te nemen. We kunnen niet wachten, we hebben er gewoon de tijd en de goesting niet voor.

Wij willen al de instanties die de dagelijkse rotzooi door onze strot duwen vernietigen. Vanaf we op deze wereld gekomen zijn, zijn er overal wel mensen te vinden die ons willen afvlakken en mee in de stoet van de acceptatie willen laten lopen. Op de schoolbanken leren we gehoorzamen en stil te zitten. Er wordt ons verteld hoe goed en geniaal onze maatschappij wel niet is. En de vieze kantjes, zoals de gevangenis, en het verschil tussen arm en rijk moeten worden bedekt onder de mantel van een noodzakelijk kwaad. We moeten een job vinden, een carrière uitbouwen. Want wie niet wil werken heeft zogezegd geen gevoel van verantwoordelijkheid. En als we al die stront niet willen accepteren dan zal er altijd wel een sociaal assistent zijn die ons met lichte dwang terug op het rechte pad wilt zetten. En achter elke sociaal assistent staat de flik, rechter en cipier te wachten om ons te proberen breken.

Wij willen directe actie om al de obstakels die ons onderdrukken uit onze levens weg te ruimen. We willen niet wachten tot dat een of andere politieker ons weer probeert wijs te maken dat wanneer we op hem stemmen of hem volgen onze problemen gaan opgelost worden. Of ons weer doet wachten op een beter morgen of het heilige hiernamaals. Wij willen voor niemand zijn kar gespannen worden. Wij willen hier en nu zelf tot actie over gaan die wij nodig achten. Elke instantie, politieker, baas of schoolmeester zal in ons altijd een vijand vinden. Wij breken met de dagelijks sleur en acceptatie.