Ik zit opgesloten in Brugge, ik heb 10 jaar gezeten,
ze hebben mij de volledige straf laten uitzitten, maar over twee
weken, op 24 augustus 2013 om 18u ben ik buiten.
Yousri is een gevangene die zich niet laat doen, het
komt dus dikwijls tot gevechten met de cipiers. In Sint-Gillis was
hij opgesloten op de vleugel B, dat is de strikte vleugel. Hij kon er
niet meer tegen, twee douches per week en vaak nog minder, en cipiers
die op gevangenen slagen voor niets. Zoals zovele anderen wilde hij
zijn transfer en hij heeft het moeten losrukken van de directie. Hij
heeft vijf cipiers in elkaar geslagen, waarvan twee klacht hebben
ingediend. Hij gaat zeker en vast daarvoor nog moeten boeten. Drie
weken geleden kwam hij hier toe in de gevangenis van Brugge, hij werd
opgesloten op vleugel 31, daar waar je alleen bent op cel. Een
strikte vleugel met een 10-tal cellen.
De directie weet zeer goed hoe hij is, de cipiers
ook. Ze hebben hem dus gezocht, ze hebben hem gezocht tot de stoppen
doorslaan. Hem een maatregel opleggen zonder dat hij iets gedaan
heeft. Hem zeggen, voilà, nu kom je niet meer buiten en basta, ze
wisten goed dat hij dat niet zo zou laten. Hij heeft dus zijn cel
overhoop gegooid en in zijn buik gesneden met een Gilette. Zij hebben
hem ertoe aangezet om dat te doen. Ze willen hem neerhalen, ze
provoceren hem.
Normaal gezien passeert de procedure voor een
plaatsing in de hoge veiligheid via de Minister van Justitie. Om
Yousri naar beneden te brengen, was er slechts een telefoontje van de
directrice De Loof nodig naar Hans Meurisse (directeur-generaal van
de gevangenissen). Hij zei meteen: ok, breng hem naar de hoge
veiligheid. Elke gevangenis heeft zijn eigen wet, hier sturen ze
mensen naar hoge veiligheid voor twee keer niets. Ze zijn hem 's
ochtends komen halen na de wandeling en ze hebben hem naar de kelder
gebracht.
Ik heb enkele woorden met hem kunnen wisselen
via het raam en ik heb aan zijn stem gehoord dat hij de isolatie niet
meer aankan. “Ze hebben het echt op
mij gemunt, 't is niet meer mogelijk.”
zei hij. Ik ken hem sinds we kleine gasten waren, ik weet wanneer hij
ok is en wanneer echt niet. Nu gaat het echt niet. Bovendien zijn er
cheffen die me zeggen dat hij het zelf zoekt, dat hij daar goed zit,
die moeten ziek zijn in hun kop.
In de hoge veiligheid zijn ze mensen gek aan het
maken. Ze willen hem doden, met hun psychiaters, en hun medicijnen,
zij geven hem dat allemaal. Op dit moment mag niemand daar bezoek
hebben, behalve één die zich goed gedraagt. Om via een transfer
daar weg te geraken, heeft een andere gevangene het gerucht verspreid
dat enkele lange straffen die daar opgesloten zitten wilden
ontsnappen, en sindsdien, geen enkel bezoek meer. Het was een grote
leugen. Die gasten daar hebben niets, elke dag zijn er celfouilles.
Die directrice De Loof die hem de maatregel had
opgelegd, is net terug van verlengd verlof. Op 23 februari 2013 kreeg
ze nog een slag op haar gezicht, nadat ze een gevangene kwam
inlichten dat zijn regime ging verzwaren. Ze had een gebroken neus,
de gast werd naar de kelder gebracht en zij nam vakantie. Ze is pas
sinds 2,3 weken terug en ze heeft het echt op ons allemaal gemunt, ze
is zoals een pitbull. Je zou zeggen dat ze haar hart in het kastje
laat als ze hier binnenkomt.
Toen ik hoorde dat mijn vriend daar zit, voor
helemaal niets dan nog, heb ik het zwaar op mijn zenuwen gekregen. Ik
kan dat niet zomaar laten gebeuren. Maar wees gerust, ik vergeet
niets.
Serieus, wat is dat allemaal? Mensen opsluiten in
hoge veiligheid voor zever in pakskes, dat is te geschift voor
woorden. Dat moet stoppen. De personen die daarover beslissen zijn
echt onwaardig. Mensen moeten weten wat hier gebeurt...
6 augustus 2013,
gevangenis Brugge, Hakim Ghazouani.
