Brussel: laboratorium van de macht
De stad
is altijd in verandering. Deze verandering kan soms traag en log
lijken, maar als je gaat kijken naar al de verschillende terreinen
waarop ze plaats vindt is het snel duidelijk dat er hard gewerkt
wordt om Brussel een nieuw kostuum aan te meten. De zogenaamde crisis
waarmee ze ons rond de oren slaan lijkt ver weg bij het zien van
zoveel bedrijvigheid. Met het gevaar er duizelig van te worden,
ziehier toch even een greep uit het aanbod van de verschillende
Brusselse autoriteiten. Nieuwe en intelligentere camera’s worden
geplaatst, nieuwe politiecommissariaten worden gebouwd, de
tewerkstelling in uniform verhoogd vrijwel overal, glimmende
kantoortorens en appartementsblokken rijzen als paddenstoelen uit de
grond, het terrein voor het grootste Belgische gevangeniscomplex
wordt klaargestoomd in Haren, gigantische winkelcomplexen zijn
gepland voor verschillende uithoeken van Brussel zowel als de
ontwikkeling van nieuwe industrieterreinen, de Europese wijk wordt
verder uitgebouwd en er wordt gesleuteld aan een uitgestrekt
transportnet (het ‘GEN-netwerk’) dat Brussel op een snelle en
gecontroleerde manier moet verbinden met de omliggende dorpen en
steden.
Het is
belangrijk te zien dat dit geen geïsoleerde ingrepen zijn maar dat
ze met elkaar in verbinding staan, en allen samen getuigen van een
bepaalde visie. Ze poten bijvoorbeeld in bepaalde wijken loften neer
die logischerwijs enkel welgestelden aantrekken, in de hoop dat hun
arbeidsethos en burgerzin een positieve invloed zouden uitoefenen op
hun omgeving. Bovendien weten ze maar al te goed dat deze
inplantingen alles in de nabijheid duurder zullen maken en dat dit
een deel van de omwonenden sowieso zal verbannen. Tegelijkertijd
bouwen ze in diezelfde wijken een cameranetwerk uit die de algemene
controle moet verhogen. Of neem het GEN-netwerk. Ze bouwen aan een
snel en efficiënt transportnet zodat mensen dagelijks van buiten de
stad in de stad als voer voor de economie kunnen dienen.
Tegelijkertijd verhogen ze de dreiging van de gevangenis voor
iedereen die niet mee huppelt in de aangegeven richting. Denk aan het
opbod aan wetten, de steeds verdere ontwikkeling van het
gevangeniswezen, nieuwe bakken, meer enkelbanden enzovoort. Dit zijn
maar enkele voorbeelden van hun projecten waarmee ze duidelijk op
twee paarden tegelijk aan het wedden zijn. Aan de ene kant willen ze
ons voortdurend aanmanen ons in dit systeem te integreren, diens
logica van werk, geld en autoriteit eigen te maken en zo 'volwaardige
burgers' en consumenten te worden. Aan de andere kant, voor diegenen
die zich niet kunnen integreren of deze logica verwerpen, staat er
een onverholen en steeds bredere waaier aan repressieve middelen
klaar. Deze gaan van zogenaamde 'opwaarderingen' van bepaalde buurten
waardoor we stilaan de stad uit gepest worden, langs de permanente
aanwezigheid van camera's, politiepatrouilles en allerhande
controleurs, naar steeds meer gevangenissen.
De stad
is altijd in verandering. Maar voor de macht zal het altijd een
laboratorium blijven waarin ze bouwt aan een orde die gebaseerd is op
uitbuiting en controle. Een orde die evenwicht vindt in de
economische en autoritaire relaties tussen haar onderdanen. Een orde
die elk experiment van andere verhoudingen onder elkaar en ideeën
over vrijheid onmogelijk en ondenkbaar wil maken, en de
gehoorzaamheid van éénieder probeert af te dwingen door haar valse
noodzakelijkheid in onze hoofden te nestelen. Voor de keuze om toch
in opstand te komen omdat we deze gevangenschap niet aanvaarden
bestaan geen recepten of berekeningen. Maar als we willen proberen te
weten te komen hoe het voelt om totaal andere dingen te leven en te
dromen moeten we de onderdrukkende routine doorbreken.
Laten we
aanvallen wat het onmogelijk
maakt in
vrijheid te leven
Laten we
hun projecten saboteren
Laten we
de stad afbreken
