Eind
augustus wordt een vrouw gearresteerd in Jette, volgens de kranten
heeft ze haar echtgenoot trachten te vergiftigen en toen dit niet
lukte, heeft ze hem proberen te doen stikken. Uiteindelijk heeft ze
hem gedood met messteken. De reden voor deze doodslag zou het
jarenlange geweld zijn dat zij van haar man te verduren kreeg. Toen
de politie haar arresteerde, vroeg ze schijnbaar Jullie gaan me
hier toch niet voor in de gevangenis steken?
Met
betrekking tot deze uitermate pijnlijke gebeurtenis willen we het
laatste woord niet aan Justitie laten, die instantie die deze vrouw
met haar stem achter de tralies heeft geduwd. Wanneer Jusitie
tussenbeide komt, is dit nooit voor het welzijn van de mensen, maar
enkel voor de belangen van de macht. Jusititie verdedigt het
alleenrecht van de macht op geweld. Daarom, en alleen daarom, sluit
ze mensen op die geweld gebruiken. Ze zegt dat ze ons allemaal
beschermt tegen moordenaars, maar hoe kan je verklaren dat de
politieagenten en cipiers die moorden en folteren er keer op keer
vanaf komen? Hoe kan je verklaren dat de moordenaars in maatpak van
de NATO rustig op hun bureau blijven zitten? Hoe kan je verklaren dat
de fabrieksbazen wiens werknemers sterven aan kankers slapend rijk
worden?
Het
geweld van de macht wordt toegelaten, een individu dat geweld
gebruikt zal hier echter voor gestraft worden. Wil dit dan zeggen dat
wij het leuk vinden wanneer een vrouw haar man vermoord? Zeker niet,
het is een tragische gebeurtenis, en niet in het minst voor de vrouw
zelf. Maar we willen erop wijzen dat een vrouw die in een gevangenis
van geweld en isolatie leeft over een zekere sluwheid moet beschikken
om hiermee komaf te maken. Het alles controlerende oog van de
dominante partner vereist dat de vrouw toevlucht zoekt tot middelen
als leugens, listen, en soms zelfs tot het gebruik van dodelijk
geweld. Hiertoe wordt men nu eenmaal gedwongen als men uit een
gevangenis wil ontsnappen, als men zich wil bevrijden van dictators
en tirannen, of we dit nu leuk vinden of niet.
Een
vrouw opsluiten die tot zulke radicale middelen gedwongen wordt om
definitief uit haar kooi los te breken, haar van de ene
vrouwengevangenis in de andere duwen, haar verstikkende en
vernietigende situatie laten voortduren tussen nieuwe onbeklimbare
muren, is verre van een antwoord. Wij zijn van overtuigd dat de
oplossing voor dit probleem niet de opsluiting is, maar wel de
vernietiging van alle kooien; niet de vrijheidsberoving, maar de
vrijheid.
